Τις τελευταίες μέρες βιώνουμε μέσω των τηλεοράσεών μας όλα τα δραματικά και τραγικά που λαβαίνουν χώρα στην Ουκρανία με τα καραβάνια των προσφύγων… Και τι θυμήθηκα; Τις αντίστοιχες σκηνές που είχαμε βιώσει κι εμείς το 2015-'16 στο λιμανάκι, με τον ερχομό εκατοντάδων προσφύγων από τις εμπόλεμες ζώνες της Συρίας… Αντίστοιχες παρόμοιες σκηνές που έχουν μείνει ανεξίτηλα γραμμένες στο μυαλό μας.
Και με την ευκαιρία ας θυμηθούμε τι έγραφα στις 2 Νοεμβρίου 2015…
«…Και οι τραγικές καταστάσεις που βιώνουν οι πρόσφυγες συνεχίζονται και κοντά σ’ αυτούς ματώνει και η δική μας καρδιά με αυτά που αντικρίζουμε… Όλοι όσοι ζούμε σε απ' ευθείας σύνδεση την άφιξή τους. Και για εμάς εδώ, στο λιμανάκι της Αγίας Ερμιόνης, είναι ένα καθημερινό φαινόμενο που μας πληγώνει γιατί άλλο να ζεις κάτι από κοντά και άλλο εκ του μακρόθεν. Και όσοι ξεμπαρκάρουν εδώ θα έλεγα πως είναι τυχεροί μέσα στην ατυχία και τη δυστυχία τους… Γιατί έχουμε συστήσει μια μικρή ομάδα εθελοντών που είναι απίκου σε κάθε άφιξη. Και ήδη έχει δημιουργηθεί το αδιαχώρητο στο μικρό γραφείο μας από τα προσφερόμενα ρούχα και παπούτσια, σε μικρότερο βαθμό, που προορίζονται γι' αυτούς τους δυστυχισμένους…
Μεγάλες φουρνιές με άντρες, γυναικόπαιδα, μωρά της κούνιας με την πιπίλα στο στόμα φτάνουν καθημερινά ημέρα και νύχτα. Και κάποιοι τη βγάζουν «σπαρτιάτικα» αφού πήρε τους μισούς το βανάκι του Λιμεναρχείου και οι υπόλοιποι μένουν αμανάτι στο ύπαιθρο προστατευμένοι από μια πρόχειρη κατασκευή με τέντες. Μέσα στο κρύο. Και το πρωί άλλες αφίξεις… Μωρά της κούνιας, μικροί, μεγάλοι, ακόμα και δύο γέροι, μουσκεμένοι μέχρι το κόκαλο που οι περισσότεροι από αυτούς βρίσκουν τουλάχιστον ένα ζεστό ρουχαλάκι. Για να σταματήσουν να τρέμουν από το μουσκίδι και την παγωνιά. Πότε να κλαίνε, πότε να γελάνε, πότε να κάθονται σκεπτικοί και μελαγχολικοί.
Σίγουρα όλοι μπουχτίσαμε να ακούμε, να βλέπουμε, να αντικρίζουμε ό,τι έχει σχέση με όλους αυτούς τους δυστυχισμένους. Αρχίσαμε να το συνηθίζουμε αλλά, τουλάχιστον, ας συνεχίζουμε να ενισχύουμε, με ό,τι μας περισσεύει ή με όποιον άλλο πρόσφορο τρόπο, την προσπάθεια όσων στέκονται στην πρώτη γραμμή υποδοχής. Για να μην τρέμουν από το κρύο και τα μωρά και τα παιδιά να πίνουν λίγο γάλα. Για να μην ξεχνάμε ότι είμαστε άνθρωποι και έχουμε υποχρέωση να βοηθάμε τους συνανθρώπους μας».
Του Δημήτρη Φρεζούλη
