Ήρθε και φέτος για το καθιερωμένο, πια εδώ και χρόνια από τότε που ξενιτεύτηκε, προσκύνημα στην πατρίδα η αγαπημένη μας Σοφία Καρασούλη. Ένα προσκύνημα με την κυριολεκτική έννοια του όρου. Έμεινε λίγες μέρες στην Αθήνα και επισκέφτηκαν με τον Ντέιβιντ όλα τα μνημεία μας και όταν ήρθε στη Χίο δεν άφησε παραπονεμένα και τα δικά μας. Παρόλο ότι τα ξέρει απ' έξω και ανακατωτά πάει και ξαναπάει όποτε έρχεται στο νησί. Ένα προσκύνημα με μεγάλη αγάπη για ό,τι Χιώτικο και ακόμα μεγαλύτερη για τους συγγενείς, γνωστούς και φίλους, αφού όλοι θέλουν να τη συναντήσουν. Και αφήνει και κάποιους παραπονεμένους γιατί δεν προλαβαίνει.
Πολύ μεγάλη η χαρά μας για μια φορά ακόμα που τη βλέπαμε, που την είχαμε κοντά μας, που απολαμβάναμε την παρουσία της. Είναι από τις πιο γλυκές παρουσίες και δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο να σε αγκαλιάζουν όλοι με αγάπη. Και μας πικραίνει βέβαια κάθε φορά που φεύγει. Και με την ευκαιρία θυμήθηκα τον αποχαιρετισμό της κάποια χρόνια πριν που είναι πάντα επίκαιρος και διαχρονικός.
«Κι έτσι τον πήραμε και πάλι το δρόμο του γυρισμού... Οι αγαπημένοι μας μάς ξεπροβοδίσανε μ' ευχές για «καλό ταξίδι» και «στο καλό». Τους κρατήσαμε όσο μπορούσαμε στο βλέμμα μας όταν διαβήκανε την πόρτα στην αίθουσα αναμονής. Λίγο αργότερα, ψηλά από τ' αεροπλάνο, κάναμε το ίδιο με τα γνώριμα μέρη λέγοντας δυνατά τα ονόματά τους -Φραγκοβούνι, Φαναράκι, Δασκαλόπετρα, Λαγκάδα- θαρρείς σ' αποχαιρετισμό ή όπως επικαλούμαστε τους Αγίους σε μυστικές προσευχές. Ώσπου λιγόστεψαν όλα αυτά στα μάτια μας κι η Χίος έμεινε πίσω, μια γλυκιά ανάμνηση ενός ταξιδιού.
Δύσκολη πάντα η ώρα του μισεμού... Όταν σφαλάς τα παράθυρα και τις μυρωδιές των γιασεμιών στον κήπο, όταν διπλοκλειδώνεις το πατρικό με τα παλιά εικονίσματα και τις κιτρινισμένες φωτογραφίες άλλων εποχών. Θυμάσαι άλλες μέρες, πολλές παρόμοιες μέρες... Τότε που έφευγες με το πλοίο, φοιτήτρια στην Αθήνα, κι ο πατέρας στην αποβάθρα ξεδίπλωνε το καλοσιδερωμένο άσπρο μαντήλι και το κουνούσε σ' αποχαιρετισμό. Ή αργότερα, στ' αεροδρόμιο -όπως τώρα- φεύγοντας γι' άλλα, πιο μακρινά μέρη, με τη μητέρα να σκουπίζει ένα δάκρυ. Και πάντα ν' αρχινά τα σχέδια και την προσμονή της επόμενης επιστροφής, στο γύρισμα του χρόνου... Καλό υπόλοιπο καλοκαίρι».
Του Δημήτρη Φρεζούλη
