Να, λοιπόν, που φτάσαμε και σε απόσταση αναπνοής από τη φετινή Πρωτομαγιά. Μια γιορτή με διπλή διάσταση, αφού έχει συνδεθεί και συνδυαστεί τόσο με ηρωικούς αγώνες όσο και με την ανθοφορία της φύσης. Κάποιοι από μας δίνουν μεγαλύτερη σημασία στους πρώτους, κάποιοι άλλοι στη δεύτερη ενώ υπάρχουν και εκείνοι που συνδυάζουν και τα δύο. Και νομίζω ότι αυτό το τελευταίο είναι το καλύτερο απ' όλα. Βλέπετε ούτε το ένα πρέπει να ξεχνάμε, ούτε το δεύτερον να αγνοούμε…
Κι αυτό γιατί πώς είναι δυνατόν να ξεχάσεις πόσο αίμα χύθηκε και πόσοι δολοφονήθηκαν για να κατοχυρωθούν κάποια δικαιώματα που μας αφορούν ολόκληρο το χρόνο. Αλλά και πώς να κλείσεις τα μάτια στην ομορφιά της φύσης…
Δυστυχώς όμως τα τελευταία χρόνια έχουμε ξεχάσει να τιμάμε όλους όσοι προέταξαν τα στήθη τους να μη δουλεύουμε από ήλιο ως ήλιο, να κατοχυρωθούν κάποια δικαιώματά μας, να εξασφαλίζουμε μία σύνταξη στα γεράματά μας, όσο μικρή κι αν είναι, να μη χάσουμε όλα όσα αποκτήσαμε, να διεκδικούμε βρε αδελφέ κάτι καλύτερο για το μέλλον. Τα ξεχάσαμε και είμαστε της άποψης του «πέσε πίτα να σε φάω»…
Σκέτη απογοήτευση είναι κάθε χρόνο ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς αφού οι συγκεντρώσεις μοιάζουν με ψιχαλισμένο πεζοδρόμιο, εδώ στη Χίο τουλάχιστον. Όπως φαίνεται όλοι σκέφτονται «καλά είμαστε και πού θα βρούμε χειρότερα». Όταν έρθουν όμως τα χειρότερα θα δούμε τι θα κάνουμε. Και ήδη βλέπουμε όλοι την ακρίβεια, τους λογαριασμούς ρεύματος κ.λπ.
Δεν μπορώ, λοιπόν, να καταλάβω κάθε χρόνο γιατί να μη δίνουμε το δυναμικό παρών μας στις πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις. Ιδιαίτερα φέτος που η τιμή στην Πρωτομαγιά θα είναι την Κυριακή και ο εορτασμός της φύσης τη Δευτέρα να «πιάσουμε» τον Μάη. Η εργατική πρωτομαγιά δεν αξίζει ούτε μία «θυσία»; Ας αναρωτηθούμε…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
