Ψυχοσάββατο αύριο και συνηθίζεται να θυμόμαστε όλους εκείνους που μας άφησαν χρόνους πρόσφατα ή πιο παλιά. Όλους εκείνους που μια φορά και ένα καιρό ήταν οι δικοί μας άνθρωποι αλλά το νήμα της ζωής τους κόπηκε και πήραν το μεγάλο δρόμο και το μονοπάτι για την αιωνιότητα. Όλους εκείνους τους αγαπημένους μας που μπορεί βέβαια να μην τους ξεχνάμε αλλά οφείλουμε και να τους μνημονεύουμε, όταν μας δίνονται οι ευκαιρίες. Και τέτοιες ευκαιρίες μας δίνονται πολλές καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου.
Αύριο όμως Ψυχοσάββατο τους θυμόμαστε όλους μαζί, αφού έτσι έχει ορίσει η εκκλησία μας. Θυμάμαι από μικρός, που ήμουν μέσα στα ράσα του παπά, ότι με εντυπωσίαζε αυτό το Ψυχοσάββατο. Αποβραδίς βάζαμε κάτι μεγάλα πανέρια εκατέρωθεν της Αγίας Πύλης, μπροστά στα εικονίσματα των Αγίων, και μέσα σ’ αυτά έριχναν τα πιάτα με τα κόλλυβα οι συγγενείς.
Είχε προηγηθεί βέβαια η ιεροτελεστία ετοιμασίας των κολλύβων στο σπίτι. Το βράσιμο του σιταριού, το στράγγισμα, το γέμισμα του πιάτου, η επικάλυψη των κολλύβων με ζάχαρη, ο σταυρός με την καννέλα που σχηματιζόταν πάνω στη ζάχαρη. Και μετά η τοποθέτηση του πιάτου μέσα σε μία άσπρη πετσέτα, το γράψιμο των ονομάτων των τεθνεώτων σε ένα χαρτί, το πρόσφορο, κι αυτό μέσα σε πετσέτα, και μετά μεταφορά στην εκκλησία. Υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των κεκοιμημένων δούλων…
Δεν ξέρω ποια ανάπαυση μπορεί να βρουν οι τεθνεώτες όμως όλη αυτή τη διαδικασία καλό θα είναι να την κρατήσουμε, άσχετα από το βαθμό της πίστης καθενός από εμάς.
Τώρα θα μου πείτε ότι όλο αυτό έχει και οικονομικό όφελος αφού άλλος λιγότερα κι άλλος περισσότερα δίνει και το «κάτι τις» στον παπά που μνημονεύει. Είναι όμως μία από τις παραδόσεις μας, οπότε όπως και πολλές άλλες τις διατηρούμε, ακόμα… Αύριο ποιος ξέρει;
Του Δημήτρη Φρεζούλη
