Να, λοιπόν, που αξιωθήκαμε να μπούμε σε μία ακόμη Σαρακοστή, που σημαίνει και κάποιους περιορισμούς, έστω κι αν είναι διαφορετικοί. Μια Σαρακοστή που μας παραπέμπει πάντα στα χρόνια της χαμένης, πια, παιδικής αθωότητάς μας, που είχε διαφορετικό από το σημερινό πρόσημο. Τώρα, ούτε νηστεύουμε όπως εκείνα τα χρόνια τα παλιά, ούτε προσευχόμαστε όπως τότε… Τώρα τρώμε τον αγλέουρα, ας μου επιτραπεί η έκφραση, και προσπαθούμε να βγάλουμε ο ένας τα μάτια του άλλου. Ακόμα και εκείνοι που το παίζουν αγνοί και άδολοι χριστιανοί. Και δεν είναι λίγες οι φορές που αυτή η υποκρισία είναι εκείνη που μας πειράζει πιο πολύ από όλα…
Για να είναι κάποιος καλός άνθρωπος δεν προϋποτίθεται ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ούτε η νηστεία, ούτε η προσευχή σε κάνουν από μόνες τους καλό και αγαθό. Υπάρχουν, δυστυχώς, χριστιανοί που είναι χειρότεροι και από τον πιο ακραίο άθεο. Έχουν την αίσθηση και την εντύπωση ότι με το να νηστεύουν και να προσεύχονται έχουν εξασφαλισμένη την είσοδό τους στον παράδεισο, ανεξάρτητα πώς συμπεριφέρονται…
Τελικά η νηστεία και η προσευχή δεν είναι πανάκεια, αλλά δυστυχώς κάποιοι δεν το καταλαβαίνουν. Το «κλειδί» είναι άλλο. Και έχει σχέση με την ηθική, την εντιμότητα, την καλοσύνη, την αγάπη. Το ζητούμενο είναι πώς τα αντιλαμβάνεται ο καθένας από εμάς και πώς τα εφαρμόζει στη ζωή του…
Οι βαθιές μετάνοιες και οι μεγάλοι σταυροί είναι άχρηστοι αν στα λόγια το παίζουμε χριστιανοί και στις πράξεις είμαστε διάβολοι. Ευκαιρία, λοιπόν, μιας και μπήκαμε στη Σαρακοστή να αναθεωρήσουμε κάποιες απόψεις μας για το τι είναι καλό και τι κακό. Να δούμε τον διπλανό μας με διαφορετικό μάτι. Όχι να το «παίζουμε» αλλά να είμαστε καλοί χριστιανοί στην πράξη, αφού όλοι, σχεδόν, θέλουμε να επενδύουμε στη χριστιανοσύνη μας. Αυτή μας «ανυψώνει» και στα μάτια του κόσμου. Πόσο εύκολο όμως είναι τη σημερινή εποχή κάτι τέτοιο; Δύσκολο, αλλά όχι αδύνατο. Καλή Σαρακοστή.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
