Το Σάββατο μία φορά και έναν καιρό είχε άλλη γλύκα και ομορφιά. Κυρίως γι’ αυτό πολλοί στιχουργοί το «εκμεταλλεύτηκαν» δεόντως. Και δεν ήταν μόνο οι στιχουργοί. Ήταν και ο απλός λαός που το περίμενε πώς και πώς ολόκληρη την εβδομάδα. Και όχι μόνο γιατί ακολουθούσε η Κυριακή, ημέρα ξεκούρασης. Ας μην ξεχνάμε και το «Σάββατο να ‘ναι μάστορα κι ας έχει χίλιες ώρες…».
Το Σάββατο είχε συνδυαστεί και με πολλά άλλα. Ήταν η μέρα που έφερνε ο πατέρας το μεροκάματο της βδομάδας. Λιγοστό, βέβαια, αλλά που η μάννα κατάφερνε να το διαχειρίζεται με τρόπο τέτοιο ώστε να κλείσουν οι περισσότερες «τρύπες» που είχαν ανοιχτεί τις προηγούμενες μέρες. Ήταν ημέρα που θα πήγαινε στο χασάπη για να αγοράσει το λιγοστό κρέας. Η μέρα που θα έσβηναν τα χρεωστικά τους από το τεφτεράκι του μπακάλη. Η ημέρα που το πάλαι ποτέ φανάρι («ψυγείο» της εποχής) γέμιζε γιατί ήταν και μικρό (φωτό). Η ημέρα που ακούγαμε την καμπάνα του Εσπερινού. Ήταν η μέρα που έμπαινε το τσουκάλι με το νερό στη φωτιά για το βδομαδιάτικο μπάνιο μας. Η μέρα που η σκάφη χρησιμοποιούταν όχι για το πλύσιμο των ρούχων αλλά των κορμιών μας. Η μέρα που μπορούσαμε να πάμε καμιά βεγγέρα και το παραμύθι να κρατήσει λίγο πιο αργά.
Τώρα οι περισσότεροι καθόμαστε από την Παρασκευή, αλλά δεν μπορούμε να ζήσουμε εκείνη τη μαγεία του σαββατόβραδου κάποιων άλλων εποχών. Και ας μην πηγαίναμε το βράδυ στην ταβέρνα ή στην καφετέρια. Και ας μην είχαμε το ελάχιστο χαρτζιλίκι για να κάνουμε ό,τι μας άρεσε.
Δύσκολες, βέβαια εποχές, αλλά με τη δική τους γλύκα, ίσως επειδή τις βλέπουμε από απόσταση.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
