Tι θυμήθηκα, ξεφυλλίζοντας μια εφημερίδα που κυκλοφορούσε πριν από 60 χρόνια…; Ότι εκείνο τον καιρό δημιουργούνταν στη Χίο… εκτροφεία τεντυμποϊσμού! Όπως έγραφε ο «Χιακός Λαός»: «Και η Χίος επλουτίσθη με αρκετάς αιθούσας αμερικανικών παιγνίων αι οποίαι ως επί το πολύ εγκατεστάθησαν εις παρόδους πέραν των κέντρων. Αι αίθουσαι αυταί είναι εκτροφεία τεντυμπόιδων, όπως διεπιστώθη αλλαχού (…). Φρόνιμον είναι επειδή έχομεν και την έναρξιν του σχολικού έτους όπως τώρα με την έναρξιν των μαθημάτων, πέραν της αστυνομίας, ασκηθεί έλεγχος και υπό των σχολών δι’ ειδικού προσωπικού γνωρίζοντος τους μαθητάς. Είναι αρκετόν ολίγοι αιφνιδιασμοί με παράλληλον βεβαίως εις τα σχολεία εξήγησιν της απαγορεύσεως δια να μη φοιτούν οι μαθηταί εις τας αιθούσας αυτάς»…
Ένα τέτοιο… «εκτροφείο», προφανώς, εννοούταν και η «λέσχη» του Άγγελου Πέππα, όπου πηγαίναμε για να παίξουμε ποδοσφαιράκι, το οποίο, βέβαια, δεν μας έκανε… τεντυμπόιδες. Εντάξει, υπήρχε μια άλλη ελευθερία, αλλά δεν γίνονταν και τέρατα και σημεία που θα μας έκαναν αποβράσματα της κοινωνίας. Το πολύ - πολύ κάποιοι να κάπνιζαν κανένα τσιγαράκι… Πάντως ο Άγγελος μας πρόσεχε, μας συμβούλευε, μας αγαπούσε.
Θυμάμαι σαν να ‘ταν χτες, το «καφενείο» του, αρχικά στο κτήριο όπου ήταν παλιά η Πυροσβεστική (σήμερα ΚΕΠ), δίπλα στο Δημαρχείο. Και ως Λέσχη του Παγχιακού, το ψηλό κτήριο κατεβαίνοντας τον καινούργιο δρόμο (Κουντουριώτη) λίγο πριν από τη διασταύρωση με την Βενιζέλου. Εκεί που είναι σήμερα το κτήριο του Πανεπιστημίου, δίπλα στην πιάτσα των ταξί. Και την μεγάλη σκάλα που ανεβαίναμε και έκανε ένα γύρισμα πριν φτάσεις στο πλατύσκαλο. Μάλιστα θυμάμαι, τις λίγες φορές που είχα πάει κι εγώ, με τι φόβο έμπαινα και έβγαινα μην με δει κανένα μάτι. Γιατί όταν ήσουν πάνω τέτοιος κίνδυνος δεν υπήρχε. Και πώς να μην θυμηθείς τα ποδοσφαιράκια που παίζαμε. «Χαμός» γινόταν στου «Άγγελου» που ήταν και ποδοσφαιριστής και όλοι όσοι είχαν σχέση με μπάλα εκεί μαζεύονταν.
Όπως μου είχε εξομολογηθεί ο ίδιος στις Ανθρώπινες Διαδρομές (τόμος 3): "Ήταν καλά και όμορφα χρόνια. Δεν υπήρχαν οι καφετέριες και όλα αυτά που υπάρχουν τώρα να ξελογιάζονται τα παιδιά. Μόνο ένα ποδοσφαιράκι είχαμε πάνω στη λέσχη και αυτό ήταν η ψυχαγωγία των παιδιών. Στις 8 το βράδυ έκλεινα το μαγαζί για να μην μένουν έξω αργά τα παιδιά. Τα έδιωχνα. Όταν έπαιρναν τον έλεγχό τους, τον έφερναν πρώτα σε μένα και μετά πήγαιναν στο σπίτι τους. Ποτέ δεν μετάνιωσα που αφιέρωσα όλα αυτά τα χρόνια στο ποδόσφαιρο. Η μεγαλύτερη ευτυχία μου ήταν αυτός ο δρόμος που πήρα και διήνυσα 35 ολόκληρα χρόνια. Εύχομαι στα παιδιά να ακολουθούν το σωστό ποδόσφαιρο και τον σωστό δρόμο».
Του Δημήτρη Φρεζούλη
