Τι όμορφα που είναι τα ξωκκλήσια μας και ιδιαίτερα όταν τιμούν τη μνήμη του Αγίου στον οποίο είναι αφιερωμένα. Μπορεί να είναι μια φορά το χρόνο, αλλά είναι αρκετή για να περάσουμε ωραία και να περιμένουμε του χρόνου πάλι για να ζήσουμε την ίδια εορταστική ατμόσφαιρα. Βέβαια και κατά τη διάρκεια του χρόνου κάποια Σάββατα τιμώνται, και ειδικότερα τα δυο δικά μας, στα Θυμιανά, μιας και φιλοξενούν νεκροταφεία και έχουν και τα ετήσια, κυρίως, μνημόσυνα.
Δύο είναι τα κυριότερα δικά μας, του Άι Δημήτρη, που ονομάζεται και των κτιστών, καθώς σ’ αυτό ήταν το συνάφι των πάλαι ποτέ χτιστών. Και του Άι Γιάννη, των πάλαι ποτέ πελεκητάδων. Δυο ξωκκλήσια που είναι από τα αγαπημένα των συγχωριανών, άσχετα ότι έχουν άμεση σχέση με το ταξίδι δια τας αιωνίους μονάς. Περιποιημένα και τα δύο και μάλιστα άψογοι και καθαροί οι χώροι των μνημάτων, χάρη στη φροντίδα και την αγάπη όχι μόνο των επιτρόπων αλλά και αρκετών εθελοντριών.
Την περασμένη εβδομάδα, λοιπόν, που είχε την τιμητική του ο Άι Δημήτρης έβαλα το κουστουμάκι μου, έδεσα και τη γραβάτα μου, καθώς είχα και τη δική μου γιορτή, και ανέβηκα στο λοφάκι. Πολλοί οι πιστοί, οι περισσότεροι έξω από την εκκλησία καθώς είναι και μικρή, παρακολουθούσαν τη Λειτουργία. Η αδυναμία μου να στέκομαι όρθιος με οδήγησε στην αίθουσα υποδοχής για να βολευτώ σε μια καρέκλα.
Και τι κάνω, δυο φορές το χρόνο που πάω στο εκκλησάκι (η άλλη είναι της Ζωοδόχου Πηγής); Κατευθύνομαι στο κουζινάκι και θαυμάζω τις κυρίες που προετοιμάζουν το έδαφος γι' αυτό που θα ακολουθήσει. Και τι είναι αυτό; Μα τι άλλο από ένα εξαιρετικό κέρασμα μετά τη Λειτουργία. Ένα κέρασμα που ευτυχώς διατηρείται ακόμα. Και δίνει την ευκαιρία στους προσκυνητές να συνδυάσουν το ωφέλιμον με το τερπνόν. Με τα χέρια των κυριών να έχουν πάρει φωτιά να γεμίσουν με μεζεδάκια τα ατομικά, παρακαλώ, πιατάκια. Τις βλέπω κάθε φορά χαμογελαστές και τις χαίρομαι και τις θαυμάζω. Η Γεωργία, η Νίτσα, η Τούλα, η Μαρία, η Άννα αλλά και άλλες εθελόντριες για να σερβίρουν τα πιατάκια στα τραπέζια που γεμίζουν μετά τη Λειτουργία, με το ούζο να τα συνοδεύει. Σε μια όμορφη περιρρέουσα γιορτινή ατμόσφαιρα που φέρνει και πιο κοντά τους ανθρώπους, που είναι και ζητούμενο.
Αγαπητές κυρίες μου και του χρόνου να είστε καλά!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
