Πέρασε λοιπόν και το Πάσχα που περιμέναμε πώς και πώς, αλλά όπως κάθε φορά μας άφησε και μια στυφή γεύση. Μετά από το λουκούλλειο πασχαλινό γεύμα, αρχίσαμε για μια ακόμα φορά να σκεπτόμαστε την επόμενη μέρα. Η οποία μπορεί να ήταν και αυτή αργία αλλά επειδή φέτος δεν συνέπεσε η γιορτή του Άι Γιώργη με αυτή τη δεύτερη ημέρα του Πάσχα, θα έλεγα ότι πέρασε απαρατήρητη. Εντάξει, οι περισσότεροι, για να μην πω όλοι σχεδόν, καθόμασταν πάλι, όμως δεν παύαμε να σκεπτόμαστε τη σημερινή Τρίτη. Έτσι τη στυφή γεύση αρχίσαμε να την αισθανόμαστε από το βράδυ της Κυριακής…
Αναρωτιέμαι, καμιά φορά, μήπως «εξ ιδίων κρίνω τα αλλότρια». Από την άλλη πάλι λέω στον εαυτό μου ότι οι πιο πολλοί από εμάς δεν παύουμε να έχουμε τα ίδια χούγια. Δεν έχει και τόση σημασία αν αυτό είναι καλό ή κακό… Σημασία έχει πώς σκεπτόμαστε και τι τριγυρίζει μέσα στο μυαλό μας. Και, μέχρι σήμερα, δεν έχω ακούσει κανέναν να μου λέει πόσο ευτυχισμένος και χαρούμενος είναι που πέρασε για μια ακόμα φορά μια περίοδος ξέγνοιαστη ή μια ημέρα αργίας. Αν όχι όλοι, οι περισσότεροι είμαστε κατσούφηδες, αφού υποχρεωνόμαστε από τα πράγματα και από τη ροή της ζωής μας να επανερχόμαστε στα ίδια και επί τα αυτά. Και να αρχίσουμε να ασχολούμαστε με όλα εκείνα που μας φέρνουν πιο πολλές έγνοιες. Και επειδή έχουμε μπουχτίσει τόσα χρόνια, με τέτοιες έγνοιες, επόμενο είναι να μη θέλουμε και πάλι να φωλιάσουν στο μυαλό μας…
Έτσι φτάνοντας και πάλι στην ίδια αφετηρία, από την οποία χρόνια τώρα ξεκινούμε ξανά, δεν μπορούμε παρά να αισθανόμαστε αυτή τη στυφή γεύση. Τουλάχιστον μόλις τελειώνει μια γιορτή. Ευτυχώς συνηθίζουμε και πάλι εύκολα…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
