Εντυπωσιακή είναι η συγκίνηση που σκορπά το βιβλίο «Σινεμά της Χίου, από το χτες στο σήμερα»… Όχι επειδή το έγραψα εγώ, μακριά από μένα τέτοιου είδους ναρκισισμοί, αλλά γιατί μας γυρίζει αρκετά χρόνια πίσω. Αφού η δική μου η γενιά των 70άρηδων αλλά και των 60άρηδων και των 50άρηδων έζησαν μια ανεπανάληπτη εποχή. Η οποία μπορεί να ξεκίνησε από τη δεκαετία του ’10, αλλά έφτασε στον κολοφώνα της, κυρίως στην αντίστοιχη του ‘60. Όταν ο κινηματογράφος προβαλλόταν όχι μόνο στην πόλη αλλά και σε όλα, σχεδόν, τα χωριά. Έστω κάτω από συνθήκες δύσκολες, αλλά οι εικόνες του μάγευαν και συνάρπαζαν…
Και ποιος δεν έβλεπε σινεμά εκείνη τη δεκαετία του ‘60 που χαρακτηρίστηκε και ως χρυσή... Όταν οι ουρές, όχι μόνο στα σινεμά της χώρας αλλά και των χωριών, ήταν ατέλειωτες, όταν είχαμε σπρωξίματα και καβγάδες για το ποιοι θα πρωτομπούν μέσα, όταν γίνονταν μάχες για ένα κάθισμα. Αλήστου μνήμης εποχές, αξέχαστες οι όμορφες στιγμές, αξέχαστες και οι ταινίες που μας συγκινούσαν (οι περισσότερες), μας έκαναν να γελούμε, μας προβλημάτιζαν, μας έκαναν να κλαίμε…
Τις προάλλες κάναμε ένα διήμερο αφιερωμένο στο παλιό σινεμά στα Θυμιανά με τον Μ.Ε.Ο.Θ., με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου. Και ξέρετε τι χάρηκα πάνω απ’ όλα; Ότι στο παλιό σινεμά του χωριού δεν έπεφτε καρφίτσα. Όχι ντε και καλά για να τιμήσουν εμένα προσωπικά, αλλά για να αποτίσουν φόρο τιμής στο σινεμά που αγάπησαν και ήταν συνδυασμένο και συνδεδεμένο με τα νιάτα τους. Όπως μου έγραψε και η πρόεδρος του Ομίλου, Ερμίνα Τάμαρη, «αυτό το βιβλίο απολαμβάνει μεγάλης αποδοχής γιατί ακριβώς έχει πολλούς πρωταγωνιστές... Τους θεατές του σινεμά της Χίου (…) Όλοι στην παρουσίαση είδαν τον εαυτό τους και γι’ αυτό η επιτυχία ήταν δεδομένη».
Το «Σινεμά» θα παρουσιαστεί και στη Βιβλιοθήκη με ειδική αναφορά στο δικό της σινεμά (16 Νοεμβρίου) και στον Βροντάδο (20 Νοεμβρίου).
Δημήτρης Φρεζούλης
