«Ρε συ Νίκο, γιατί συγκινούμαι εύκολα;», ρώτησα τον αγαπημένο συμμαθητή και συνομήλικο Τσιλίμη, καθώς, όπως σκέφτηκα, γιατρός είναι κάτι παραπάνω θα ξέρει. Και κάτι που θα είναι και εξηγήσιμο… «Φίλε μεγαλώνουμε, γι' αυτό», ήταν η απάντησή του «κι εγώ το ίδιο παθαίνω». Η αλήθεια είναι πως δεν θυμάμαι αν μου είπε μεγαλώνουμε, για να χρυσώσει το χάπι, ή γερνάμε, αλλά λίγη σημασία έχει…
Ναι, που λέτε… Ολοένα και πιο τακτικά συλλαμβάνω τον εαυτό μου να συγκινείται με το παραμικρό, κάτι που για να είμαι ειλικρινής, δεν συνέβαινε παλιά. Και είναι ένα πρόβλημα μέσα σε όλα τα υπόλοιπα…
Έτσι διαβάζω κανένα βιβλίο που με συγκινεί ιδιαίτερα και όχι μόνο δεν το αφήνω κάτω, όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, αλλά επιμένω με αποτέλεσμα να κυλά και κάνα δάκρυ από τα μάτια μου…
Βλέπω μια ταινία και έτσι και η σκηνή είναι δραματική ένας κόμπος ανεβαίνει στο λαιμό μου και με ελέγχει το στομάχι μου…
Ακούω κάποιο παραπονιάρικο τραγούδι και προσπαθώ να πάρω βαθιά ανάσα γιατί αισθάνομαι ένα βάρος στο στήθος.
Αφήστε πια αν έχουμε κάποιο θάνατο γνωστού και φίλου και μάλιστα νέας, ας πούμε, ηλικίας. Τον σκέπτομαι και αισθάνομαι να μου προκύπτει και κλάμα.
Αμέ με τους σεισμούς στην Τουρκία; Χάσαμε τον ύπνο μας «ταξιδεύοντας» στις περιοχές εκείνες με τους νεκρούς και αγνοούμενους.
Αφορμή για να γράψω όλα τα παραπάνω το πρόσφατο φευγιό του Μιχάλη Βούκουνα. Με τον οποίο μπορεί να μην είχαμε πολλά πάρε - δώσε αλλά με συγκίνησε ιδιαίτερα. Είχαμε συνεργαστεί σε κάποιες μουσικές εκπομπές και τον θυμόμουν με το χαμόγελό του και την καλοσύνη του. Και δεν συγκινήθηκα μόνο για τον ίδιο αλλά και γι' αυτούς που άφησε πίσω του, σύζυγο και παιδιά. Δεν πήγα στην κηδεία, αλλά και πάλι συγκινήθηκα όταν μου είπε ο Αλέξανδρος ότι στον τάφο συνάδελφοί του μουσικοί τον αποχαιρέτησαν με το «Σαββατόβραδο» και τον χάρο που ήρθε μια Κυριακή το βράδυ.
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου θα μου πείτε αλλά, ξέρετε, προσωπικά σε εμένα έρχεται χωρίς να το καταλάβω. Από τη μια στιγμή στην άλλη. Αυθόρμητα. Και η συγκίνηση σημαίνει και στενοχώρια και μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις που δεν δικαιολογείται, όπως στα βιβλία και στις ταινίες, γιατί άλλο το ζωντανό δράμα.
Με εσάς τι γίνεται και τι κάνετε;
Του Δημήτρη Φρεζούλη
