Προχτές το πρωί έκατσα στο αυτοκίνητό μου να κατέβω στη Χώρα να πάω στο γραφείο των εκδόσεων Άλφα Πι για το «στήσιμο» ενός καινούργιου βιβλίου… Έφυγα, που λέτε, από το λιμανάκι, ανέβηκα το ανηφοράκι προς την πλατεία της Αγιας Ερμιόνης που είναι μπροστά στο Μπαχάρι και έβαλα πλώρη για το χώρο στάθμευσης στη Φάρκαινα. Προκειμένου να πάρω το λεωφορείο…
Καθώς κατευθυνόμουν προς το σημείο προορισμού μου διαπίστωσα πως δεν συναντούσα κανένα αυτοκίνητο στο δρόμο μου… Πέρασα και από τον Καρφά, ερημιά και εκεί. Βρε τι έγινε, αναρωτήθηκα, πού εξαφανίστηκαν όλοι… Βγήκα στον περιφερειακό μια από τα ίδια… Ερημιά και στο πρατήριο καυσίμων που άλλες φορές γίνεται προσκύνημα. Φτάνοντας πια στο Κοντάρι, στο ύψος του σούπερ μάρκετ να επιτέλους ένα αυτοκίνητο. Είχα αρχίσει πια να ανησυχώ…
Φτάνω στη Φάρκαινα, σχεδόν άδεια από αυτοκίνητα κι αυτή… Έρχεται το λεωφορείο μπαίνω μέσα και τι διαπιστώνω; Ότι είμαι ο μοναδικός επιβάτης. Η αλήθεια είναι ότι αυτό μου άρεσε καθώς παραμονεύει και ο κορωνοϊός και δεν ξέρεις από πού θα σου κάτσει. Δεν μπήκε κανείς ούτε από τον ΝΟΧ…
Βγαίνω στο χώρο της κεντρικής αγοράς και κατευθύνομαι με τα πόδια στη Ροδοκανάκη, στο Άλφα Πι… Και άντε να είδα δυο τρεις στο δρόμο. Αποχωρώ το μεσημέρι και πάω προς την πλατεία, μικρή η κίνηση κι εκεί. Ρίχνω μια ματιά και προς την είσοδο της Απλωταριάς μία από τα ίδια. Βρε πού πήγαν όλοι, αναρωτήθηκα ξανά… Και στο λεωφορείο μπήκα εγώ και μια κυρία σε ώρα που έπρεπε να είχε κόσμο. Εντάξει, μπορεί να επηρεάστηκαν οι πολλοί από το κρύο αλλά να ήταν μόνο αυτό;
Η παραπάνω διαπίστωση μπορεί να ήταν και συμπτωματική και να μην ισχύει, όμως κάποια αλήθεια θα υπάρχει, μικρή ή μεγάλη… Όπως όλα δείχνουν άρχισαν τα επακόλουθα από τις ανατιμήσεις και τις μεγάλες αυξήσεις στην καθημερινότητά μας… Και ακόμα δεν είδαμε τίποτα ή ελάχιστα αν θέλετε. Η γενική ακρίβεια θα μας κάνει να αποφεύγουμε τις μετακινήσεις και ακόμα και τα πιο απαραίτητα και αναγκαία… Όταν θέλεις ένα μηνιάτικο για τη ΔΕΗ, όταν το πετρέλαιο και η βενζίνη παίρνουν την ανηφόρα, όταν θα αρχίσουμε να λέμε το ψωμί, ψωμάκι…
Εύχομαι να μη βγω αληθινός και να μπορέσουμε να το παλέψουμε, αν και το βλέπω δύσκολο.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
