Τι ήταν εκείνα που μας «έκαψαν» και μας «τσουρούφλισαν» μια ακόμα χρονιά που φτάνει στο τέλος της; Πολλά θα μου πείτε, αλλά για μια ακόμα φορά υπήρχαν και εκείνα που δεν είχαν διορθωμό και ήταν τα χειρότερα. Όλα τα παλεύεις, όσο δυσάρεστα και αναπάντεχα και αν είναι, αλλά είναι και ένα που δεν σηκώνει παλέματα. Και δεν είναι άλλο, βέβαια, από το θάνατο… Είναι το μοναδικό που δεν έχει γιατρειά και αφήνει ανεπούλωτες πληγές. Και δεν μπορεί να κάνει κανείς και τίποτα για να επανορθώσει…
Μια αλήθεια είναι ότι όλα τα χρόνια που προηγήθηκαν το ίδιο «έργο» παιζόταν… Άνθρωποι φεύγουν και δεν ξαναγυρίζουν και η πίκρα, η οδύνη και το παράπονο είναι τα ίδια… Και έτσι γινόμαστε στο ίδιο έργο θεατές. Και βέβαια η κατάσταση αυτή μας επηρεάζει ένα παραπάνω όταν εκείνοι που «φεύγουν» είναι συγγενείς, φίλοι και γνωστοί…
Και μιας και τελειώνει το 2020, που πέρυσι τέτοιο καιρό το περιμέναμε διαφορετικό και είχαμε φορτωθεί κι εγώ δεν θυμάμαι με πόσες ευχές, έχω την εντύπωση ότι «πήρε» από κοντά μας πολλούς αγαπητούς φίλους. Βέβαια ο καθένας από εμάς έχει τους «δικούς» του και η απώλειά τους είναι φαρμάκι…
Προσωπικά, και όσον αφορά το χωριό μου τα Θυμιανά, αφού εδώ κατοικώ και συναγελάζομαι καθημερινά 70 χρόνια τώρα, έχω την αίσθηση ότι το 2020 ήταν από τις χειρότερες χρονιές. Το ίδιο βέβαια μπορεί να πει ο καθένας από εσάς για τους δικούς σας που έφυγαν όταν καθίσετε και κάνετε το λογαριασμό…
Έτσι, επιγραμματικά, έκλαψα για το ξαφνικό, άγουρο και αναπάντεχο φευγιό του αγαπημένου Μίμη Συρρή, που δεν πρόλαβε να σηκωθεί από το κρεβάτι του ένα πρωί και «ταξίδεψε». Και ήταν από τους ανθρώπους που δεν συναντάς εύκολα στις μέρες μας… Ακολούθησε το Ευτυχάκι, η Μυρίση. Και σ΄ αυτό το φευγιό αν μάτωσε η καρδιά μας... Ένα δροσερό, καλόκαρδο κορίτσι στα 40 του που από μικρή αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας και όμως τα ξεπερνούσε με το χαμόγελο στα χείλη. Μετά από λίγες μέρες και με περιπετειώδη υγεία «την έκανε» και ο παιδικός φίλος με τον οποίο μεγαλώσαμε μαζί, ο Αποστόλης Κόκκας.
Μπορεί να μην κυλήσει ένα δάκρυ από τα μάτια σου; Μετά από λίγους μήνες πάει ένας ακόμα παιδικός φίλος και παλιός συμμαθητής, ο Γιάννης Ζευγιός… Άντε να μην το πάρεις κι αυτό επί πόνου. Και τι να μη θυμηθείς κι από τους δύο…
Και ακολούθησαν κι άλλοι, ο Γιώργης Διαμαντής που τον χάσαμε από την Αγία Ερμιόνη, ο γείτονας στο χωριό Θοδωρής Κούντρης, η άλλη παλιά γειτόνισσα η Μαρκέλλα Παπαλά… Και τώρα τελευταία κι ένας Κρητικός, ζωντανός άνθρωπος, αειθαλής και αεικίνητος που πολύ αγαπούσα, ο Γιάννης Καψωριτάκης. Και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό καθώς έφυγαν και πολλοί άλλοι αγαπητοί χωριανοί. Και πολλοί άλλοι αγαπητοί Χιώτες, αλλά πού να τους κατονομάσεις όλους…
Σας ψυχοπλάκωσα πρωί πρωί αλλά να τους ξεχνούσαμε κιόλας; Ας τους θυμηθούμε σήμερα μέρα που είναι… Το 2020 μας πλήγωσε πολύ!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
