Η ψαριανή Μαργαρίτα Μαυρογιώργη θυμάται κάποια καλοκαίρια που ήταν ωραιότερα…
«Καλοκαιράκι πάλι… Και εγώ αναπολώ τα δικά μας παιδικά καλοκαίρια… Αναμνήσεις, χιλιάδες αναμνήσεις… Τότε που ξυπνάγαμε αργά, συνήθως γύρω στις 10:00, και αφού πίναμε το γάλα μας περιμέναμε να ξεχυθούμε στον Κάτω Γιαλό με τα άλλα παιδιά της γειτονιάς. Στη θάλασσα, δε, όταν πηγαίναμε, ήμασταν μικροί Ούνοι…
Ποιος δεν θυμάται τις βουτιές από τα βράχια; Όταν ψάχναμε για αχινούς και πεταλίδες… Ποιος δεν θυμάται τις «πατητές» και τα «βουλήματα» που, ως συνήθως, κατέληγαν σε καβγά !
Τα μεσημέρια, μετά το φαγητό, ερχόταν η ώρα της ανάπαυσης και η ατάκα «μην ακούσω κιχ» από την μαμμά, ήταν εντολή για εμάς. Μα ποιος να κοιμηθεί; Με τα walkman στα αφτιά και εγώ και η αδελφή μου, ως καλύτερη λύση, περνούσαμε την ώρα!
Το απόγευμα βγαίναμε για παιχνίδι όλα τα παιδιά της γειτονιάς και την κατάσταση την έλεγες και λίγο… ημι-άγρια! Αμπάριζα, κουτσό, κυνηγητό, κρυφτό, στρατιωτάκια ακούνητα. Και όλα ήταν καλά μέχρι να αρχίσει η «βεντέτα» με τα παιδιά από την πάνω γειτονιά!
Ποιος να ξεχάσει τη μυρωδιά του χώματος και του βασιλικού από τις φρεσκοποτισμένες γλάστρες της Ελένης στην αυλή μας; Και το θόρυβο που έκαναν τα τσόκαρά μας στους στενούς δρόμους του νησιού… Ποιος να ξεχάσει τα κουκούτσια από το καρπούζι που τρώγαμε και κάναμε «αγώνες» φτύνοντάς τα ποια θα πάνε πιο μακριά;
Τα ωραιότερά μας χρόνια, τα ωραιότερα καλοκαίρια! Τότε που δεν υπήρχε ούτε μέτραγε ο χρόνος για εμάς… Δεν ξέραμε τι μέρα ήταν, πόσο είχε ο μήνας παρά μόνο όταν περιμέναμε ένα πανηγύρι ή ένα γλέντι… Τότε που η μοναδική μας έννοια ήταν ο αριθμός από τα μπάνια και τα παγωτά να ανεβαίνει!
Συγκρίνω τα παιδικά μου χρόνια με τα τωρινά… Ο κόσμος αλλάζει… Οι απαιτήσεις πολλές… Ο χρόνος κυλάει και τρέχουν οι ενήλικες να τον προλάβουν μαζί με τις ευθύνες. Τρέχουν μαζί και τα παιδιά στους ίδιους ρυθμούς! Είναι αλήθεια λυπηρό….»
Του Δημήτρη Φρεζούλη
