Κάτω από άλλες συνθήκες, θα ήταν ξεχωριστό το τετραήμερο που ξημέρωσε σήμερα… Και εννοώ υπό συνθήκες κανονικότητας που τον τελευταίο χρόνο έχουμε ξεχάσει και πώς είναι… Βλέπετε, είμαστε υπό καθεστώς περιορισμών και μάλιστα αυστηρών και, ουσιαστικά, κάθε ελεύθερη κίνησή μας απαγορευμένη δια ροπάλου που μεταφράζεται σε μεγάλα πρόστιμα.
Και θα ήταν ξεχωριστό το τετραήμερο γιατί είναι ξεχωριστές αυτές οι τελευταίες αποκριάτικες μέρες, για τις οποίες τα προηγούμενα χρόνια κόσμος και κοσμάκις δούλευε να προετοιμάσει τις εορταστικές εκδηλώσεις. Ειδικά στα Θυμιανά, το χωριό μου αλλά υποθέτω και στα υπόλοιπα χωριά, οι προετοιμασίες άρχιζαν από πολύ νωρίς.
Σκέτο πανηγύρι με πολλή εθελοντική δουλειά στηνόταν στην αποθήκη του χωριού, όπου προετοιμάζονταν τα άρματα που θα παρέλαυναν την Τυρινή Κυριακή…
Και στα γραφεία του συλλόγου ένα τσούρμο γυναίκες δε σήκωναν κεφάλι να ετοιμάσουν τις αποκριάτικες στολές των πληρωμάτων των αρμάτων…
Η πατροπαράδοτη Μόστρα των Θυμιανών, ειδικά τα τελευταία χρόνια, είχε πολλές απαιτήσεις. Και αρκετοί χωριανοί βοηθούσαν αποτελεσματικά για την επιτυχίας της. Και απόψε θα είχαμε το «ανέβασμα», με το αυθόρμητο παραδοσιακό έθιμο με τους κουδουνάτους και το ταλίμι στους δρόμους του χωριού που γέμιζαν με κόσμο. Και την Κυριακή, στα δύο ξωκλήσια, του Αϊ Γιάννη και του Αϊ Δημήτρη, άλλο πανηγύρι κι εκεί με τα σχετικά τσιμπούσια, με το τουμπί και το παγιαύλι στον παλιό σκοπό και ρυθμό, με τη βόλτα στα νεκροταφεία να «χαρούν» και οι συχωρεμένοι με τα παλικάρια ντυμένα βρακάδες και πειρατές.
Και μετά ο πολεμικός χορός ταλίμι με το αντάμωμα των σπαθιών και η μεγάλη παρέλαση και ο πανηγυρικός χορός στην πλατεία…
Κάπως διαφορετικές οι προετοιμασίες στα Καρδάμυλα, στη Λαγκάδα, στο Νεχώρι για τη μεθαυριανή Κυριακή αλλά και στα νοτιόχωρα με πρωταγωνιστές τους Αγάδες…
Ένας ολόκληρος κόσμος, που ασχολούνταν με όλα αυτά τα αποκριάτικα, φέτος έμεινε αδρανής και ανενεργός και τα χωριά μας φέτος θα μοιάζουν με νεκρά τοπία. Θα μας λείψει όλη αυτή η ομορφιά των εορταστικών εκδηλώσεων και σίγουρα θα νιώσουμε μια λύπη και μια στενοχώρια. Και θα κρύψουμε την όρεξή μας για του χρόνου…
Μόνο που και πέρυσι για του χρόνου ευχόμασταν, αλλά ούτε φέτος μας «έκατσε». Ας ελπίζουμε τουλάχιστον ότι του χρόνου τίποτα δε θα είναι το ίδιο!
