«Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονούν την πίκρα της ζωής». «Και κακότυχοι οι ζωντανοί που βιώνουν την πίκρα της λησμονιάς», θα πρόσθετα εγώ, ποιητική αδεία, ανεξάρτητα ότι δεν είμαι ποιητής…
Ο παραπάνω στίχος είναι από τη «Λήθη» του Λορέντζου Μαβίλη. Και τον ξαναθυμήθηκα τώρα γιατί έφερα στο μυαλό μου τον αείμνηστο, θέλω να πιστεύω, Κωνσταντίνο Ε. Μάριο (Ξύδα) καθώς εντελώς τυχαία, ψάχνοντας κάποια παλιά χαρτιά μου, έπεσα σε μια εκδήλωση τιμής που είχαμε κάνει στο Ομήρειο στις 28 Νοεμβρίου 2009. Στην οποία εκδήλωση τιμής και μνήμης, στον αείμνηστο σκηνοθέτη, ηθοποιό και συγγραφέα Κωνσταντίνο, ήμασταν παρόντες «τρεις κι ο κούκος»… Για έναν καλλιτέχνη που καθιέρωσε ως προτεραιότητα το θέατρο στο νησί μας και μας χάρισε εκπληκτικές παραστάσεις που έμειναν στην ιστορία.
Εξήντα οκτώ παρουσίες είχε μετρήσει κάποιος φίλος με τη σημείωση ότι καμιά δεκαπενταριά απ΄ αυτούς ήταν και συντελεστές και ομιλητές. Με λίγα λόγια η αίθουσα θεάτρου του Ομηρείου έμοιαζε… ψιχαλισμένο πεζοδρόμιο, αφού οι Χιώτες και οι Χιώτισσες ξέχασαν τόσο γρήγορα τη μεγάλη προσφορά του Κωνσταντίνου στα θεατρικά μας πράγματα. Ούτε εκείνοι που ευεργετήθηκαν από αυτόν δεν ήταν παρόντες! Ούτε οι συγγενείς (ο Μίμης ήταν μακριά στην Αμερική) και όσοι του έκαναν το φίλο, τότε που ήταν στις δόξες του. Και ήταν μια πικρή διαπίστωση για τη μοίρα που επιφυλάσσουμε σε όλους όσους δεν τους έχουμε πια ανάγκη.
Και εκείνο το απόγευμα δικαιολόγησα και την απόφαση του αείμνηστου καλλιτέχνη να δώσει εντολή ούτε το κουφάρι του να μη θαφτεί εδώ! Έφυγε από 'δώ πικραμένος και απογοητευμένος και «έφυγε» και από τη ζωή χωρίς κανείς να του δώσει σημασία. Ένα χρόνο «πάλευε» στα «μαρμαρένια αλώνια», ουσιαστικά μόνος του, χωρίς ένα χάδι, μια κουβέντα παρηγοριάς, ένα στοιχειώδες ενδιαφέρον.
Κάτι ψυχανεμιζόταν ο Κωνσταντίνος και έριξε μαύρη πέτρα πίσω του. Δυστυχώς είμαστε επιλήσμονες και δεν εκτιμούμε τίποτα. Λυπηρό το φαινόμενο αλλά πραγματικό. Ουδείς πιο αχάριστος από τον ευεργετηθέντα. Κάποιοι τον θυμόμαστε!
