Βρε πώς αλλάζουν οι προτεραιότητες των πολιτικών και εκεί που αντιφάσκουν εκεί φάσκουν... Σας μπέρδεψα; Να διευκρινίσω. Τη μια δεν μπορείς να αρνείσαι κάτι και μάλιστα μετ’ επιτάσεως και την άλλη να ζητάς αυτό που αρνήθηκες.
Και είναι πολλές αυτές οι περιπτώσεις, αλλά εγώ θα σταθώ σε μία που μου έκανε εντύπωση και για να είμαι και ειλικρινής δεν το περίμενα.
Όπως διάβασα λοιπόν χτες ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, Νίκος Ανδρουλάκης, μετά τις Ευρωεκλογές, κάνει κάλεσμα στις προοδευτικές δυνάμεις. Γιατί; Προκειμένου να υπάρξει, εν όψει των εθνικών εκλογών, συσπείρωση έτσι ώστε να υπάρχει αξιόπιστος αντίπαλος του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Και τι θυμήθηκα…; Ότι πολύ πρόσφατα, πριν τις εθνικές εκλογές, ο Τσίπρας καλούσε αυτές τις προοδευτικές δυνάμεις σε σύμπλευση και συνεργασία. Το έλεγε και το ξανάλεγε και μάλιστα είχαμε βαρεθεί και να το ακούμε. Και ποιες θεωρούσε προοδευτικές δυνάμεις; Μεταξύ άλλων και το ΠΑΣΟΚ. Και τι έκανε το ΠΑΣΟΚ; Γύρισε την πλάτη ελπίζοντας ότι θα κυριαρχούσε στην αντιπολίτευση, καθώς είχαν πάρει πολύ αέρα τα μυαλά του προέδρου του. Έτσι η συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων έμεινε ανεκπλήρωτη…
Βλέποντας τώρα ο Ανδρουλάκης τα ποσοστά του κόμματός του, έστω και με ισχνό προβάδισμα, να είναι στη δεύτερη θέση, ζητά από τις προοδευτικές δυνάμεις συνεργασία για να φύγει ο Μητσοτάκης, με τον ίδιο, φυσικά, επικεφαλής. Το ίδιο όμως δεν ήταν το ζητούμενο και στις πρόσφατες εκλογές; Γιατί αρνήθηκε μια τέτοια συνεργασία ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ; Τι άλλαξε και καλεί τις λεγόμενες προοδευτικές δυνάμεις σε συμπόρευση;
Κανείς δεν ξέρει πώς θα διαμορφωθούν τα πολιτικά πράγματα μέχρι τις εκλογές του καλοκαιριού. Μετά τις αποσκιρτήσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ σίγουρα το τοπίο είναι θολό και τα γκάλοπ δίνουν το ΠΑΣΟΚ στη δεύτερη θέση. Όμως και στις εκλογές του Ιουνίου φαινόταν από μακριά η κυριαρχία του Μητσοτάκη. Γιατί τότε ο Ανδρουλάκης δεν συναίνεσε και, τώρα έρχεται εκ των υστέρων, ζητά αυτό που είχε αρνηθεί; Προφανώς γιατί κοίταζε αποκλειστικά το συμφέρον του κόμματός του και του ίδιου και αν καταφέρει να ξεκολλήσει κάτω από το 10%. Κάτι που επέτυχε μεν αλλά ο Μητσοτάκης εξακολουθεί και είναι κυρίαρχος δε… Τι άλλαξε;
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.1: Ζητούμενο ήταν πάντα η συνεργασία των λεγόμενων προοδευτικών δυνάμεων, μόνο που πάντα ο εγωισμός και η κακώς εννοούμενη πρωτοκαθεδρία συνεχίζει να τις κρατά χωρισμένες…
Υ.Γ.2: Και κακώς και ο ΣΥΡΙΖΑ, αρκετά χρόνια πριν, για παρόμοιο ενδεχόμενο, το είχε παίξει βαρύ πεπόνι.
