Των Αγίων Αναργύρων αύριο και η παιδική και εφηβική ζωή μου μένει ακόμα σημαδεμένη από αυτούς τους Αγίους. Αφενός γιατί ήταν το μοναδικό μοναστήρι στην περιοχή μας και κάθε παραμονή και ανήμερα δεν «πιανόμασταν», αφού θα μας δινόταν μια διαφορετική ευκαιρία εξόδου. Αφετέρου γιατί αυτή τη γιορτή τη σημάδευε το ένα από τα δύο μεγάλα πανηγύρια μας (το άλλο ήταν της Αγίας Ερμιόνης). Πιτσιρικάδες είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε μιαν άλλη ξεχωριστή ατμόσφαιρα που δεν την συναντούσαμε καθημερινά, παρά μόνο δύο φορές το χρόνο…
Δεν ξεκολλούσαμε, που λέει ο λόγος, από το μοναστήρι. Και πώς να ξεκολλήσεις, όταν ολόκληρος ο δρόμος, αλλά και ο αυλόγυρος γέμιζαν με λογιώ - λογιώ παιχνίδια και λιχουδιές. Που πολλές φορές τα «χαλβαδιάζαμε» από μακριά, αφού το οικογενειακό ταμείο ήταν, μια ζωή, μείον. Και όταν ήταν κάπως συν, μπερδευόμασταν τι να διαλέξουμε. Και πώς να ξεχάσεις βέβαια τον ουράνιο και σεβάσμιο παπά-Σάββα και τη γλυκύτατη ηγουμένη την κυρά Φιλοθέη. Δυο ανθρώπους πραγματικούς Αγίους…
Βέβαια ανήμερα το βράδυ της γιορτής το ενδιαφέρον μας μεταφερόταν στην πλατεία Καρουλιού, όπου γινόταν το μεγάλο πανηγύρι με τα όργανα και τα σπαστά τραπεζάκια με τις σπαστές καρέκλες. Πώς να ξεχάσεις το κατάβρεγμα του χώματος, για να μην σηκώνεται με τις φιγούρες των χορευτών, τα βαρέλια που ήταν γεμάτα πάγο για τις μπύρες, τις σχάρες που ψήνανε τα σουβλάκια και σου «έσπαγαν» τα ρουθούνια. Και οι περισσότεροι από εμάς να βλέπουμε από μακριά και να ζηλεύουμε, γιατί πώς να καθίσεις σε τραπεζάκι; Στα όρθια τη βγάζαμε μέχρι αργά.
Τώρα που μπορούμε να πάμε όπου θέλουμε μπαστάρδεψαν και τα πανηγύρια. Ο κακώς εννοούμενος εκσυγχρονισμός, φταίχτης για μια ακόμα φορά…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
