Ήταν έξι επτά μήνες πριν, όταν, μεταξύ τυρού και αχλαδίου, και ούζου βεβαίως, έπεσε το αστροπελέκι από το στόμα του Γιάννη Παληού… «Μου βγάζουν το σπίτι σε πλειστηριασμό. Στις 7 Νοεμβρίου». Η μικρή παρέα μείναμε άφωνοι και ανοίξαμε τα στόματά μας σαν χάνοι καθώς προσπαθούσαμε να συνειδητοποιήσουμε αυτό που μας είπε ο Γιάννης. Πώς όμως να το καταλάβεις και, το κυριότερο, να το αποδεχτείς; Και ποια λόγια χωρούν σε μια τέτοια προοπτική ενός ξεσπιτώματος από τη στιγμή μάλιστα που αυτό το σπίτι είναι ένα και μοναδικό…
Θυμάμαι ότι τα πιρούνια μας έμειναν μετέωρα εκείνο το μεσημέρι, η διάθεσή μας έπεσε, κοιτάξαμε τον Γιάννη και την Ντίνα με ύφος Μεγάλης Παρασκευής και αναρωτηθήκαμε αν είναι δυνατόν… Να όμως που ήταν και ο Παληός δεν αστειευόταν φυσικά… Ένας Παληός που τον ξέρω πάνω από τριάντα χρόνια και εκείνη την ώρα είδα στα θλιμμένα μάτια του και μια αποφασιστικότητα ότι θα το παλέψει για να υπερασπιστεί τον αγωνιώδη κόπο μιας ολόκληρης ζωής.
Και, πραγματικά, ο Γιάννης το πάλεψε με νύχια και με δόντια. Δεν κάθισε στα αβγά του μοιρολατρικά να περιμένει το τέλος. Ξενύχτισε, έτρεξε, έγραψε, έκανε τα πικρά γλυκά, κινητοποίησε κόσμο, αγωνίστηκε με όλες τις δυνάμεις του. Δεν το έβαλε κάτω, όπως κάτω δεν το έβαζε ούτε ο συγχωρεμένος ο Αντώνης. Και, ευτυχώς, βρήκε αμέριστη συμπαράσταση και συνδρομή όχι μόνο από Χιώτες αλλά και Μυτιληνιούς…
Έβλεπα την Ντίνα να μαραζώνει και τι να της πεις να την παρηγορήσεις… Έβλεπα τον Γιάννη με ένα τηλέφωνο στο χέρι, να τρέχει, να απελπίζεται κάποιες φορές, κάποιες άλλες να παίρνει μιαν ανάσα και μελαγχολούσα. Όπως και πολλοί άλλοι που καταλάβαιναν τον πόνο της οικογένειας. Και ήρθε η 7η Νοεμβρίου και ο πλειστηριασμός αναβλήθηκε δίνοντας τη δυνατότητα σε μια περαιτέρω συνεννόηση. Μια πρώτη νίκη με την ελπίδα να πεθαίνει τελευταία για έναν βιοπαλαιστή που εξακολουθεί να προσφέρει στην πνευματική ανάταση της Χίου.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
