Όποτε περνώ έξω από το ξωκκλήσι του Άι Γιάννη του χωριού μου το μάτι μου στέκεται στον επιβλητικό ιστορικό Πύργο στο πλάι της εκκλησίας. Ένας Πύργος που κατάφερε να σταθεί όρθιος πολλές δεκαετίες αλλά τώρα κινδυνεύει με κατάρρευση και απορείς που ακόμα στέκεται όρθιος. Βλέπετε ο πανδαμάτωρ χρόνος δεν τον άφησε ανεπηρέαστο. Βρέθηκα την Τυρινή Κυριακή για το καθιερωμένο τσιμπούσι της έναρξης της Μόστρας… Υψώνεται υπερήφανος αλλά εγκαταλειμμένος. Ένας διώροφος Πύργος, επιβλητικός, που στηρίζεται σε καντρόνια για να μην γκρεμίσει, αφού κανείς δεν ενδιαφέρθηκε και εγκαταλείφτηκε στην τύχη του.
Όπως με είχε ενημερώσει πιο παλιά ο Βαγγέλης Χαρίτος, και τον ευχαριστώ, ο Πύργος σύμφωνα με το Υπ.Πο. (απόφαση κήρυξης ως μνημείου το 1983) χτίστηκε μεταξύ 1830-1860. Ο Αγγελής Τζιώτης του είχε πει ότι σε αυτόν είχαν εργαστεί χτίστες που έχτισαν τον Άγιο Ευστράτιο, που σημαίνει ότι είχε πάθει ζημιές στο σεισμό του 1881. Ίσως να είναι παλαιότερος από τη χρονολόγηση του Υπουργείου. Γιατί ναι μεν τα πατώματα με τα κιρίσια χρονολογούνται από τότε, όμως η μέθοδος αυτή εφαρμόστηκε και μετά το σεισμό κατά την επισκευή κτηρίων, ενώ οι θυμιανούσοι μαστόροι ήξεραν να φτιάχνουν θόλους, είχαν και την πέτρα.
Ξανάγραψα ότι τα πολλά τελευταία χρόνια, λοιπόν, ο Πύργος είναι υπό κατάρρευση παρά την επίσημη κήρυξή του ως μνημείου. Χρόνο με τον χρόνο η διάβρωση της πέτρας έπαιζε άσχημο παιχνίδι με αποτέλεσμα να φτάσουμε σε ακραίες καταστάσεις και να μπουν υποστυλώματα. Κατά καιρούς έγραφα τι θα γίνει με τον Πύργο καθώς η Επιτροπή δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να τον αναστηλώσει. Όμως «στου κουφού την πόρτα…».
Όταν ανέλαβε ο νυν Μητροπολίτης τον πήγα μια μέρα, το 2012, στο ξωκκλήσι να δει τα χάλια του κτηρίου. Ο κ. Μάρκος εντυπωσιάστηκε καθώς τον έβλεπε για πρώτη φορά. Και σε συνεννόησή μας απευθυνθήκαμε στον τότε αντιπεριφερειάρχη, Κώστα Γανιάρη. Με στόχο και σκοπό να ενταχθεί η επισκευή του σε κάποιο ευρωπαϊκό πρόγραμμα. Κάτι είπαν ότι θα προσπαθήσουν να κάνουν αμφότεροι, αλλά τελικά τίποτα δεν έγινε…
Έτσι πέρασαν οι μέρες, οι βδομάδες, οι μήνες τα χρόνια και δέκα τρία χρόνια αργότερα ο Πύργος βαστιέται δεν βαστιέται. Ένα αριστούργημα κάποιων άλλων καιρών αργά αλλά σταθερά καταρρέει. Και θα έχουμε τύψεις όταν γραφεί το τέλος, πως δεν κάναμε τίποτα να τον σώσουμε. Κρίμα!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
