Ολόκληρη τη χτεσινή ημέρα τη «βγάλαμε» στις τηλεοράσεις μας… Από νωρίς το πρωί μέχρι το βράδυ. Βλέπετε ξυπνήσαμε χτες το πρωί με την τραγική είδηση της σύγκρουσης των τρένων. Και συγκλονιστήκαμε στην κυριολεξία καθώς ήταν κάτι που δεν μπορούσε να συλλάβει το μυαλό μας. Και η λέξη ανείπωτη κυριάρχησε στη συνέχεια, τόσο στις δηλώσεις των πολιτικών όσο και στα τηλεοπτικά ρεπορτάζ…
Έτσι, μετά την τραγική κατάληξη των σεισμών στην Τουρκία ήρθε και η δική μας σειρά. Και ποιος θα μπορούσε να το φανταστεί και να το διανοηθεί ή να το προβλέψει; Και όμως! Η πρόβλεψη ήταν δυνατή, όπως τουλάχιστον φάνηκε από τα ρεπορτάζ και τις αναλύσεις που ακούστηκαν. Η κατάσταση στους σιδηροδρόμους και στο αντίστοιχο δίκτυο ήταν προβληματική. Και ενώ, λέει, από το 2004 έπρεπε να γίνουν διορθωτικές κινήσεις, για κάποιους «πέρα έβρεχε και στο Αϊβαλί βροντούσε». Και είχε προηγηθεί πρόσφατα και άλλο παρόμοιο σιδηροδρομικό ατύχημα, ευτυχώς χωρίς απώλειες, αλλά το πάθημα δεν έγινε μάθημα… Και τι έκαναν οι καθ’ ύλην αρμόδιοι; Τι θέλατε να κάνουν, αλήθεια; Αδιαφόρησαν ως συνήθως. Όσοι φύγουν κι όσοι μείνουν και «πάμε κι όπου βγει», όπως είπε κάποιος σιδηροδρομικός. Όχι θα κάθιζαν να σκάσουν!
Τι σκηνές βιώσαμε και πάλι χτες, μετά από τις αντίστοιχες που είχαμε δει στην Τουρκία και στη Συρία... Τραγικές φιγούρες συγγενών βγαλμένες από αρχαία τραγωδία. Με την αγωνία στο κατακόρυφο. Να περιμένεις με λαχτάρα το παιδί σου, τον άντρα, τη γυναίκα σου, τη μάννα, τον πάτερα σου και να μαθαίνεις πως είναι νεκρός ή αγνοούμενος. Και τι σημαίνει αγνοούμενος; Όλοι ξέρουμε… Ότι δεν υπάρχει ελπίδα! Υπάρχει τίποτα χειρότερο; Δεν νομίζω.
Έβλεπα χτες τη γυναίκα μου να μπαινοβγαίνει, να αναστενάζει και να μονολογεί «όχι ρε γαμώ το». Να χτυπά τα χέρια της στα πόδια της και να βουρκώνει. Και νομίζω ότι κι εσείς κάτι παρόμοιο θα ψιθυρίζατε και θα κάνατε και θα αγανακτούσατε. Και πώς να μην αγανακτήσεις, πώς μπορείς να μην ουρλιάξεις, πώς είναι δυνατόν να μείνεις απαθής, να μην οργιστείς…
Και βέβαια δεν είναι η πρώτη φορά που στη χώρα μας βιώνουμε παρόμοιες καταστάσεις με τις πολιτικές ευθύνες να είναι συγκεκριμένες. Και ξέρετε σε ποιο συμπέρασμα καταλήγω; Ότι δεν φταίει η κακή μοίρα μας. Ευθύνη μεγάλη έχουν όλοι όσοι κρατάνε τις τύχες μας στα χέρια τους. Και να σας πω και κάτι ακόμα, που το διαπιστώνουμε σε πολλές περιπτώσεις; Ζούμε από τύχη!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
