Πισπιλούντα... τώρα πενθούμε...
Την Κυριακή 3 Αυγούστου, μετά τον καθαρισμό του χωριού μας, στο μικρό τσιμπούσι που κάναμε όσοι συμμετείχαμε, ανάμεσα στα γέλια και τη σούμα, κάναμε όνειρα και σχέδια για την εκδήλωση Στα Μάρκου, για το πανηγύρι της Παναγιάς μας, για την 1η Γιορτή Αμύγδαλου...
Λέγαμε πώς ξέρουμε ότι το χωριό 40 μέρες το καλοκαίρι ζωντανεύει...
Λέγαμε όμως ότι για αυτές τις 40 μέρες το χωριό πρέπει να κρατηθεί για τα παιδιά μας, για τα εγγόνια μας, για να φτιάξουν και εκείνα αναμνήσεις από τις ρίζες τους έτσι όπως έφτιαξαν οι δικές μας γενιές...
Τώρα τίποτα...
Μαύρισε ο τόπος μας...
Πλάκωσε η καρδιά μας...
Οι ψυχές των ανθρώπων που έζησαν εκεί θα πετούν πάνω από το χωριό και δεν θα χουν ούτε κλαρί να ξαποστάσουν...
... όχι δεν θα λειτουργήσουν οι εκκλησίες μας, όχι δεν θα μαγειρέψουμε στα μεγάλα καζάνια, όχι δεν θα ακουστούν όργανα. Έχουμε βαρύ πένθος...
Θρηνούμε μνήμες και όνειρα τώρα...
