Ένας καυτός ήλιος και ένας καλοκαιρινός καιρός ήταν τα χαρακτηριστικά της κεντρικής παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου στο νησί μας, που πραγματοποιήθηκε στην οδό Δημοκρατίας, παρουσία του εκπροσώπου της Κυβέρνησης Ευάγγελου Πανταζίδη Γ.Γ. Ναυτιλίας και Λιμένων.
Προηγήθηκε Δοξολογία στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό. Τον πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε η Φιλόλογος Αγγλικής γλώσσας, Πρόεδρος του Φάρου Γεωργία Χούλη, ενώ ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Χίου Ψαρών και Οινουσσών κ. Μάρκος θύμισε ότι στην διάρκεια της εποποιίας του 1940 ο ελληνικός στρατός απελευθέρωσε για άλλη μια φορά την Βόρεια Ήπειρο για να παραδοθεί μετέπειτα αυτή κατόπιν συνθηκών στην Αλβανία, για να μην έχουν σήμερα δικαίωμα να αναλάβουν τα καθήκοντα τους εκλεγμένοι Δήμαρχοι της ελληνικής μειονότητας!
Ακολούθησε κατάθεση στεφάνων και παρέλαση στην οδό Δημοκρατίας, παρουσία του Βουλευτή Σταύρου Μιχαηλίδη, του Δημάρχου Σταμάτη Κάρμαντζη, του Αντιπεριφερειάρχη Π. Βρουλή κ.α. Τις Ένοπλες δυνάμεις εκπροσώπησε ο Ταξίαρχος Διοικητής της 96 ΑΔΤΕ Χαράλαμπος Αμπατζίδης.
Ξεχωριστό σημείο των φετινών εκδηλώσεων, εκτός της διαδήλωσης για τα ΕΛΤΑ, η παρέλαση ένοπλου τμήματος της Αστυνομίας και των Συνοριοφυλάκων.
Η παρέλαση θα προβληθεί στην ΑΛΗΘΕΙΑ ΤV.
Δείτε την ολόκληρη μέσω του facebook¨https://fb.watch/nYHaevdAXi/
Ο πανηγυρικός της ημέρας της Γεωργίας Χούλη είναι ο εξής:
«Σεβασμιώτατε, Χριστεπώνυμο πλήρωμα, όταν ηχήσαν οι σειρήνες, ήξεραν πως ηχήσανε γιατί εκείνοι είπαν ΟΧΙ. Ντυθήκανε αμέσως στα χακί. Και σκαρφαλώσανε στα τραμ, στα τρένα. Και στα επιταγμένα φορτηγά. Και τραγουδούσαν ΟΧΙ.
Και οι μανάδες τούς φιλήσανε στο μέτωπο. Κι αυτοί φιλήσανε με τη σειρά τους τις κοπέλες τους. Και φύγαν για το μέτωπο
Με το δικό τους μέτωπο ψηλά. Γιατί είπανε ΟΧΙ
Και ανεβήκαν στα βουνά. Και περπατήσανε δρόμους ατέλειωτους στα χιόνια. Κι ακούγανε τους όλμους και τους ρόγχους. Τα βλήματα του πυροβολικού και τις ερπύστριες. Και συνεχίζανε να λένε ΟΧΙ. Κι είδαν το αίμα των συντρόφων τους. Να βάφει χλαίνες χιόνι λάσπη στ΄ άλικα
Τα μάτια παγωμένα ασάλευτα λευκά. Κι αυτοί προχώραγαν και λέγαν ΟΧΙ. Κι όταν αργότερα υποχωρήσανε. Και τους χτυπούσανε τα στούκας ανελέητα
Και τους θερίζανε τα πολυβόλα και τα τανκς. Πέφτανε σαν τα στάχυα υπερήφανοι. Και μέσα στην αιώνια σιωπή λέγανε ΟΧΙ.
Η σημερινή μέρα είναι μέρα μνήμης και τιμής των προγόνων μας που αγωνίστηκαν ηρωικά θυσιάζοντας ακόμα και τη ζωή τους για να υπερασπιστούν την πατρίδα αλλά και για να διαφυλάξουν τα Ιερά και τα Όσια της φυλής μας. Δεν είναι τυχαία η ονομασία που δόθηκε σε εκείνον τον αγώνα, «Έπος του Σαράντα». Η αγάπη για την πατρίδα, η οποία έφτανε, ως την αυτοθυσία, η γενναιότητα, το μεγαλείο της ψυχής, τα οποία επέδειξε ο Ελληνικός Λαός στη διάρκεια της τρομερής δοκιμασίας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου μοιάζουν να βγήκαν από μυθικό έπος. Το πραγματικό μέγεθος όμως της ανδρείας των Ελλήνων εκείνου του καιρού, των ανθρώπων που προσκυνούσαν το χώμα που πατούσαν, ξεπερνάει ακόμα και τον μύθο.
Η απόφαση των Ελλήνων να πολεμήσουν, δεν ήταν προϊόν έπαρσης, ούτε πολεμοχαρούς διάθεσης. Ήταν η απόφαση ενός μικρού λαού να υπερασπιστεί με όσες δυνάμεις διέθετε τη γη όπου αναπαύονταν τόσοι ένδοξοι πρόγονοι και όπου κάποτε προσδοκούσε να μεγαλώσει τα παιδιά του. Ενός λαού που δε λύγισε μπροστά στην υπεροπλία των ισχυρών
«Επειδή μόνο εμείς, αντίθετα με τους βαρβάρους ποτέ δε μετρήσαμε τον εχθρό στη μάχη…».
Την επομένη της γενικής επιστρατεύσεως, 29 Οκτ. 1940, ο Παύλος Παλαιολόγος, θα έγραφε στην εφημερίδα "Ελεύθερο Βήμα":
"Σειρήνες και κωδωνοκρουσίες. Δευτεριάτικο πρωινό. Ανήσυχες μορφές στα παράθυρα. Κοιτάζονται οι γείτονες, συνεννοούνται με το βλέμμα και μένουν σύμφωνοι. Τα πάντα για την Τιμή. Δεν είναι η μανία του πολέμου που τους εμπνέει, δεν είναι το πάθος της περιπέτειας. Είναι η αίσθηση της αξιοπρέπειας. Όταν αυτή είναι εκτεθειμένη σε κινδύνους, τότε το τροπάριο της ειρηνοφιλίας διακόπτεται. Όχι από αγάπη προς τον πόλεμο. Από αγάπη προς αυτήν την Ειρήνη. Γιατί τίποτα δεν εξυπηρετεί την Ειρήνη χειρότερα από τη καλοπροαίρετη διάθεση των λαών να δέχονται ραπίσματα. Κακός είναι ο πόλεμος. Αλλά υπάρχει κάτι πιο απαίσιο κι απ' αυτόν, η λάσπη που πέφτει και κηλιδώνει τις υπολήψεις των λαών… Τέτοιες κηλίδες δεν είναι ικανό τίποτα να τις καθαρίσει. Ούτε το σβήσιμο της γενεάς που τις έχει προκαλέσει. Οι γενεές φεύγουν, αλλά μένουν οι σελίδες της Ιστορίας, για να θυμίζουν τη ντροπή…
Μένουν οι μεταγενέστεροι και ζητούν ευθύνες από τη στάχτη μας..."
Λίγους μήνες πριν, τον Αύγουστο του 1940 είχε προηγηθεί ο άνανδρος τορπιλισμός του καταδρομικού «ΕΛΛΗ» στο λιμάνι της Τήνου, ανήμερα της Παναγίας. Η φασιστική Ιταλία, που παιάνιζε ότι η κατάκτηση της Ελλάδας ήταν θέμα ημερών κατατροπώθηκε και μέχρι την άνοιξη του επόμενου έτους, οι Ιταλοί οπισθοχωρούν καθώς οι Έλληνες προελαύνουν βαθιά στα αλβανικά εδάφη. Οι αλλεπάλληλες ήττες των Ιταλικών στρατευμάτων διακωμωδούνται σε τραγούδια, αφίσες, γελοιογραφίες στον τύπο. Μετά από μήνες άκαρπης προσπάθειας, η σύμμαχος της, ναζιστική Γερμανία θα αποφασίσει να αποκαταστήσει το γόητρο των δυνάμεων του άξονα που επλήγη βαθύτατα. Αξίζει να σημειωθεί ότι μόνος ο Μουσολίνι είχε αναλάβει την πρωτοβουλία για την εισβολή στην Ελλάδα. Η Γερμανία του Χίτλερ την ίδια χρονική στιγμή ασχολούνταν με την απόβαση στη Βρετανία, που δεν κατόρθωσε ποτέ με τεράστιο κόστος τόσο σε ανθρώπινο υλικό όσο και στο γόητρο του πανίσχυρου Γ’ Ράιχ.
Οι Έλληνες στρατιώτες πολέμησαν νηστικοί, ψειριασμένοι, ακρωτηριασμένοι. Με λιγοστά εφόδια μα με ανεξάντλητο μεγαλείο ψυχής. Η ιαχή ΑΕΡΑ!!! Δεν μπόρεσε ποτέ να μεταφραστεί σε καμιά γλώσσα. Με νόημα πολύπλοκο μια τόση δα μικρή λέξη : ή ανάσα λευτεριάς ή τίποτε άλλο.
Δίπλα στους γενναίους αγωνιστές θα σταθούν όλοι. Μάνες και γυναίκες και γέροι και παιδιά. Οι γυναίκες της Πίνδου θα πάρουν την ιστορία στα χέρια τους
…Κι οι μάνες τα κοφτά γκρεμνά σαν Παναγιές τ' ανέβαιναν. Με τη ευκή στον ώμο τους κατά το γιο παγαίναν και τις αεροτραμπάλιζε ο άνεμος φορτωμένες κι έλυνε τα τσεμπέρια τους κι έπαιρνε τα μαλλιά τους. Κι έδερνε τα φουστάνια τους και τις σπαθοκοπούσε, μ' αυτές αντροπατάγανε, ψηλά, πέτρα την πέτρα, κι ανηφορίζαν στη γραμμή, όσο που μες στα σύννεφα χάνονταν ορθομέτωπες η μια πίσω απ' την άλλη.
Στις 6 Απριλίου του ΄41 η Γερμανία χτυπά την Ελλάδα. Η επέλαση των ναζιστικών στρατευμάτων θα ξεκινούσε από το Βορρά, στα ελληνικά οχυρά της Θράκης και της Μακεδονίας. Στο οχυρό Ρούπελ η ανδρεία των εξαθλιωμένων Ελλήνων στρατιωτών θα ξαφνιάσει ακόμη και τον ίδιο το Χίτλερ. Άφοβοι μπροστά στο γερμανικό στρατό και τα βομβαρδιστικά στούκας που σφυροκοπούν, οι έλληνες στρατιώτες με τα λιγοστά πια πυρομαχικά τους να τελειώνουν, θα προξενήσουν τον παγκόσμιο θαυμασμό. Ακόμα και όταν υπογράφτηκε η ανακωχή, ο Διοικητής του οχυρού Ρούπελ Ταγματάρχης Γεώργιος Δουράτσος, απάντησε.
«Τα οχυρά δεν παραδίδονται, καταλαμβάνονται
Η μάχη όμως ήταν άνιση και στις 10 Απριλίου του 41 οι Γερμανοί θα ξεκινούσαν την προέλασή τους στην ελληνική γη. Στις 9 Απριλίου θα γίνει η τελευταία υποστολή της ελληνικής σημαίας. Ο Πλωτάρχης Τούμπας την παραλαμβάνει.
…Στα δυο του χέρια κρατά τη σημαία μας διπλωμένη. Τη βαστά ψηλά, λίγο όπως σηκώνει ο παπάς το δισκοπότηρο σα βγαίνει στην Ωραία Πύλη για τη Μετάληψη. Όρθιοι τη βλέπομε και μας έρχεται να κάνομε το σταυρό μας, σα να ήταν αλήθεια «τα Άγια των Αγίων»…
Στις 27 Απριλίου τα ατελείωτα γερμανικά στρατεύματα θα βρίσκονταν στην Αθήνα, μα κανείς δεν είχε γονατίσει. Αντίθετα η συντριπτική πλειοψηφία είχε ατομικά ή συλλογικά σχέδια αντίστασης.
Τα σχέδια της ναζιστικής Γερμανίας προχωρούν, όμως οι Έλληνες τους έχουν στοιχίσει σε απώλειες και πολύτιμο χρόνο. Επόμενος στόχος το νησί της Κρήτης, που λόγω της στρατηγικής του θέσης υπήρξε σημαντικό για τα ιμπεριαλιστικά σχέδια των επιτελαρχών του Γ’ Ράιχ. Οι συμμαχικές δυνάμεις που αμύνονται εκεί θα σφυροκοπηθούν από αέρος.
Ο απλός λαός θα πάρει ότι βρει μπροστά του να υπερασπιστεί τη γη που τον γέννησε. Με κατσούνες και τσουγκράνες γέροι, γυναίκες και παιδιά θα πολεμήσουν με θάρρος που θα ζήλευε και ο πιο ισχυρός στρατός. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανδρών του νησιού είχε ανέβει στο αλβανικό μέτωπο και όσοι επέζησαν δεν είχαν προλάβει να κατέβουν και να υπερασπιστούν το νησί τους. Χρειάστηκαν περίπου έξι εβδομάδες για να καταληφθεί το νησί. Η κρητική αντίσταση θα δρούσε καταλυτικά στη συντριβή των γερμανικών στρατευμάτων στη μάχη του Στάλινγκραντ και θα όριζε την τελική έκβαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Όταν τα χιτλερικά στρατεύματα επιτίθονταν στη Σοβιετική Ένωση ο ραδιοφωνικός σταθμός της Μόσχας μετέδιδε στο πρόγραμμα του : Πολεμήσατε άοπλοι και νικήσατε, μικροί ενάντια σε μεγάλους. Σας οφείλουμε ευγνωμοσύνη, επειδή μας δώσατε το χρόνο να υπερασπιστούμε την πατρίδα μας. Ως Ρώσοι και ως άνθρωποι σας ευχαριστούμε.
Αργότερα ο Γκεόργυ Ζουκώφ, Στρατάρχης του Σοβιετικού Στρατού θα έγραφε στα απομνημονεύματά του : "Εάν ο Ρωσικός λαός κατόρθωσε να ορθώσει αντίσταση μπροστά στις πόρτες της Μόσχας, να συγκρατήσει και να ανατρέψει τον Γερμανικό χείμαρρο, το οφείλει στον Ελληνικό Λαό, που καθυστέρησε τις Γερμανικές μεραρχίες όλον τον καιρό που θα μπορούσαν να μας γονατίσουν. Η γιγαντομαχία της Κρήτης υπήρξε το κορύφωμα της Ελληνικής προσφοράς."
Η γερμανική κατοχή ήταν η πιο ζοφερή πραγματικότητα. Ο κόσμος έψαχνε στα σκουπίδια για τροφή. Πείνα, σωριασμένα νεκρά αποστεωμένα κουφάρια γέμισαν τους δρόμους της Αθήνας. Η χιτλερική τακτική επέβαλλε την αποστράγγιση κάθε φυσικού πόρου, κάθε πλουτοπαραγωγικής πηγής. Τα ιστορικά μνημεία βεβηλώνονται και λεηλατούνται. Όμως εκείνοι δε λυγίζουν.
Πεινασμένοι και κυνηγημένοι οργανώνουν το πιο ισχυρό αντιστασιακό κίνημα όλων των χωρών που επλήγησαν από την χιτλερική λαίλαπα. Όλοι συμμετέχουν: Γυναίκες, μικρά παιδιά, ιερείς, μορφωμένοι, αγράμματοι… Η ελληνική αντίσταση θα γίνει γνωστή σ’ όλο τον κόσμο και θα εμπνεύσει δέος και σεβασμό.
Η αντίσταση των Ελλήνων υπήρξε πρωτίστως στάση ζωής. Ένα συλλογικό αδούλωτο ασυνείδητο βαθιά ριζωμένο στους κώδικες της ύπαρξης ενός γενναίου και υπερήφανου λαού. Στις πόλεις οργανώνονται σε οργανώσεις όπως το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ) και η Εθνική Πατριωτική Οργάνωση Νεολαίας (ΕΠΟΝ) ενώ στα αγέραστα Ελληνικά βουνά, τους πανάρχαιους θεματοφύλακες της αντρειοσύνης της Πατρίδας, ο Ελληνικός Απελευθερωτικός Στρατός (ΕΛΑΣ) συνεχίζει την παράδοση της δοξασμένης κλεφτουριάς του 21. Σε όλη τη διάρκεια της κατοχής τα σαμποτάζ με κορυφαίο την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου, επέφεραν μεγάλα πλήγματα στον ανεφοδιασμό της Γερμανικής στρατιάς της Αφρικής. Παράλληλα με τα σαμποτάζ, ο ΕΛΑΣ απελευθέρωνε περιοχές της χώρας από τους Γερμανούς με αποτέλεσμα όταν εκείνοι έφυγαν να είναι ήδη ελεύθερο περίπου το 70% της χώρας.
Απροσμέτρητη η θηριωδία των κατακτητών. Ολόκληρα χωριά αφανίζονταν ως αντίποινα για τη ζωή ενός Γερμανού στρατιώτη. Ολοκαυτώματα όπως αυτά των Καλαβρύτων, του Διστόμου, του Δοξάτου Δράμας και της Κανδάνου στην Κρήτη, δημιούργησαν εκατόμβες νεκρών που στοίχειωσαν το χώμα που τις δέχθηκε στην κρύα αγκαλιά του. Γιατί οι ψυχές εκείνες δεν ησύχασαν στο θάνατο, κραυγάζουν σε όποιον έχει ανοιχτά τα μάτια της ψυχής του για να ακούει και μας ικετεύουν να μην ξεχάσουμε, να μην αφήσουμε τη λήθη να απλωθεί και να σκεπάσει τα πάντα.
Οι δυνάμεις του Άξονα στο τέλος ηττήθηκαν. Η αρχή του τέλους ήταν η μάχη του Ελ Αλαμέιν και ακολούθησε η μάχη του Στάλινγκραντ. Στην πρώτη αγγλικά και ελληνικά στρατεύματα που είχαν συγκροτηθεί στη Μέση Ανατολή αναχαιτίζουν τα Γερμανικά στρατεύματα λίγο πριν καταλάβουν την Αλεξάνδρεια. Ήταν εκεί όπου πολλοί στρατιώτες ορκίστηκαν ότι είδαν τον Άγιο Μηνά να βγαίνει από τα ερείπια του ναού του και να κατευθύνεται στο στρατόπεδο των Γερμανών. Στη δεύτερη ο γερμανικός στρατός, που είχε χάσει σε χρόνο, υλικό και γόητρο από την σθεναρή ελληνική αντίσταση, νικημένος από τον φοβερό Ρωσικό χειμώνα αλλά και την σθεναρή αντίσταση του Ρώσικου λαού, αναγκάζεται να παραδοθεί.
Κανένας αριθμός δε στάθηκε αρκετά μεγάλος, καμιά στατιστική επαρκής για να χωρέσει την φρίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μαζί με τους Έλληνες στρατιές ψυχών από όλο τον κόσμο θανατώθηκαν με τον πιο βίαιο και απάνθρωπο τρόπο σε μια πρωτοφανούς έκτασης θηριωδία. Ούτε νικητές, ούτε νικημένοι έμειναν αμέτοχοι αυτής της θηριωδίας. Σα να φύσηξε ένας κακός άνεμος κι έβγαλε στην επιφάνεια τα χειρότερα ένστικτα του ανθρώπινου γένους.
Οι Γερμανοί αφάνιζαν ολόκληρα χωριά για να εκδικηθούν μια ζωή, έφτιαξαν τα φοβερά στρατόπεδα συγκέντρωσης, τόπο μαρτυρίου αμέτρητων αθώων ψυχών, οι Αμερικανοί βομβάρδισαν για πρώτη φορά στην ιστορία άμαχο πληθυσμό, ενώ στις πόλεις της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι χρησιμοποίησαν για πρώτη φορά ατομικά όπλα, βυθίζοντας τον μεταπολεμικό κόσμο στο φόβο και την ισορροπία του τρόμου.
Και σήμερα; Ποια η στάση μας σήμερα απέναντι στις ένδοξες σελίδες ανδρείας και θυσίας που έγραψαν οι πρόγονοι μας; Ακούμε τις φωνές των προγόνων από τα Καλάβρυτα, το Δίστομο και τους άλλους τόπους θυσίας, που μας φωνάζουν να μην ξεχάσουμε; Ας ρωτήσει ο καθένας από μας την ψυχή του, είμαστε άξιοι απόγονοι εκείνων των προγόνων ή μήπως, μέσα στη σύγχυση της Νέας Τάξης τα σκορπίσαμε όλα στον άνεμο;
Ο καθένας θα δώσει την απάντηση που θεωρεί σωστή. Πριν βιαστούμε όμως να απαντήσουμε ας λάβουμε υπόψη μας τούτα τα λόγια:
«Μένουν οι μεταγενέστεροι και ζητούν ευθύνες από τη στάχτη μας..."
Σεβασμιώτατε
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί. Φύγαν για το μέτωπο, με το δικό τους μέτωπο ψηλά.
Γιατί είπανε ΟΧΙ. Κι αν σηκωνόταν σήμερα ξανά. Και αναδύονταν απ΄ τον βυθό
Της ιστορίας και της θάλασσας. Εκεί που τους τορπίλισαν τα κάθε είδους υποβρύχια
Του χθες, του σήμερα, του τώρα, πάλι θα κουβαλούσανε μαζί τους την κατάφαση.
Για τη ζωή που όφειλαν να ζήσουνε ορθοί. Μέσα απ΄ τη μεγάλη άρνηση.
Που την εκφράσαν μονολεκτικά και ανεξίτηλα. Προφέροντας χωρίς συμβιβασμούς το ΟΧΙ».
*(Η βιβλιογραφία παραλείπεται εδώ για λόγους οικονομίας)
