Να περνάς μια ζωή στη θάλασσα, αντιμέτωπος με κινδύνους, κούραση, στέρηση και όταν πια …ρίχνεις άγκυρα στη στεριά θέλοντας να προσπαθήσεις να αναπληρώσεις τον χαμένο χρόνο με τους δικούς σου ανθρώπους, που τόσο στερήθηκες, να νιώθεις ότι η ανταπόδοση της πολιτείας σε πληγώνει πολύ περισσότερο από την ώρα που αποχαιρετούσες την οικογένεια και την πατρίδα για να μπαρκάρεις.
Κάπως έτσι νιώθουν οι ναυτικοί μας , όταν συνταξιούχοι πια δεν απολαμβάνουν αλλά αγωνίζονται παλεύοντας με …διαφορετικά θεριά, ανθρώπινα, με νομούς και με ρυθμίσεις που τους στερούν την απόλαυση που ονειρεύονταν ότι θα ζήσουν κάποτε , όταν αγνάντευαν στην κουπαστή ενός πλοίου…
Το πρωί της Τετάρτης πραγματοποίησαν γενική συνέλευση στο Εργατικό Κέντρο Χίου και εκεί μιλήσαμε μαζί τους και καταγράψαμε το παράπονο τους.
«Δεν είναι μόνο η καθημερινότητα στο πλοίο… Η θάλασσα με τους κυκλώνες και τους τυφώνες της. Το συναίσθημα του αποχωρισμού που δεν καταλαγιάζει αφού μέχρι να έρθεις στην πατρίδα, ξαναφεύγεις… Είναι που είσαι εργαζόμενος 24ωρες το 24ωρο, χωρίς αργίες, χωρίς γιορτές, αφού ανά πάσα στιγμή, έχεις δεν έχεις βάρδια… δουλεύεις!! Και αυτό δεν υπάρχει σε κανένα άλλο επάγγελμα», μας είπαν όλοι όσοι μίλησαν μαζί μας.
Και εκεί είναι και το μεγάλο τους παράπονο, αφού περίμεναν ξεμπαρκάροντας να απολαύουν όσα στερήθηκαν.
Δυστυχώς όμως δεν υπολόγισαν τα …ανθρώπινα θεριά, όπως τα χαρακτήρισαν, τους νόμους και τις διατάξεις που τους στερούν το δικαίωμα να χαρούν τους καρπούς των αγώνων τους.
Συντάξεις κουτσουρεμένες, κι ας πλήρωναν χιλιάδες ευρώ το μήνα.
Ιατροφαρμακευτική περίθαλψη με το σταγονόμετρο , τους κάνει να θυμούνται το καιρό που ταξίδευαν και παρακαλούσαν το θεό και τον Αγ. Νικόλα να μην αρρωστήσουν μεσοπέλαγα…
Και βγαίνουν στους δρόμους. Και φωνάζουν. Και αγωνίζονται… ίδια κι απαράλλακτα όπως έμαθαν σε όλη τη ζωή τους να κάνουν..Μόνο που «απέναντι τους» δεν έχουν κύματα βουνά..αλλά καρέκλες γραφείων που υπολογίζουν με ένα άλλο τρόπο τη ζωή.. Στεριανό!!!!
