Είναι γεγονός ότι όπου κι αν πάμε θέλουμε η υποδοχή που μας κάνουν να είναι ευχάριστη… Ένα παραπάνω το απαιτούμε στις δημόσιες υπηρεσίες καθώς ο δημόσιος υπάλληλος, υποτίθεται, είναι ο υπηρέτης του κόσμου που τον επισκέπτεται. Και πρέπει να αφήνει τα όποια πιθανά προβλήματα τον απασχολούν στο κατώφλι της εξώπορτας της όποιας υπηρεσίας.
Ελάτε όμως που σε όλες τις υπηρεσίες δεν έχουμε την ίδια αντιμετώπιση. Και πολλές φορές υπάρχουν και κάποια στραβόξυλα που έχουν πάρει στραβά το ρόλο τους και, όταν απευθυνθείς σ’ αυτούς, έχεις την αίσθηση ότι τους χρωστάς, από τα ξινισμένα μούτρα τους. Το χαμόγελο λείπει πάντα από τα χείλη τους, σου μιλάνε απότομα, προσπαθούν να σου εξηγήσουν με μισόλογα τι πρέπει να κάνεις και σε κάθε περίπτωση το καθήκον και την υποχρέωση που έχουν απέναντί σου τα έχουν γραμμένα στα παπούτσια τους.
Αντίθετα, το ευχαριστιέσαι όταν η υποδοχή, μπορεί να μην είναι μετά βαΐων και κλάδων, αλλά, αν μη τι άλλο, είναι στα πλαίσια της ευπρέπειας. Και βέβαια χαίρεσαι γιατί, στο κάτω - κάτω της γραφής, εξυπηρετείσαι χωρίς στραβομουτσούνιασμα.
Ξέρετε, όσο μεγαλώνουμε ηλικιακά τόσο συχνότερα επισκεπτόμαστε τα εξωτερικά ιατρεία του Νοσοκομείου μας, αφού «όλο ο Γιάννης δεν μπορεί κι όλο τον κώλο του (μετά συγχωρήσεως) πονεί» που λέει και η παροιμία. Για την εξυπηρέτηση, άψογη κατά τη γνώμη μου, των γιατρών, όσων τουλάχιστον έχουμε επισκεφτεί, έγραψα πρόσφατα. Και όπως διαπίστωσα από τις αντιδράσεις σας συμφωνείτε κι εσείς. Και δεν είναι μόνο οι γιατροί αλλά και οι νοσηλευτές, παρά τα κενά, που δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους.
Αφορμή όμως για το σημερινό κομμάτι παίρνω από την πάντα χαμογελαστή υποδοχή από τις κυρίες του Γραφείου Εξωτερικών Ιατρείων. Από το οποίο περνάμε πάντα υποχρεωτικά για τα σχετικά παραπεμπτικά. Σε υποδέχονται πάντα με χαμόγελο, κατανόηση και καλοσύνη. Να σου εξηγήσουν και να σε εξυπηρετήσουν και μάλιστα άμεσα. Και επειδή, καμιά φορά, παίρνω τηλέφωνο να κλείσω ένα ραντεβού, ακόμα και στην τηλεφωνική επικοινωνία καταλαβαίνεις ότι είναι χαμογελαστές. Και τι πιο ωραίο, έτσι; Κυρίες μου σας ευχαριστούμε.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
