Ήταν τέτοιες μέρες του 2004, δέκα οκτώ χρόνια πριν, όταν έφευγε στα ξαφνικά και εντελώς άδοξα, άδικα και παράλογα ένας αγαπημένος φίλος αλλά και συνεργάτης. Ένας άνθρωπος χρήσιμος στην εκπαίδευση και στην κοινωνία της Χίου, στον οποίο υποσχεθήκαμε τότε να τον θυμόμαστε, αλλά τον ξεχάσαμε όπως και τόσους άλλους.
Ένα μικρό κεράκι στη μνήμη του θέλω να ανάψω σήμερα, ως ελάχιστο φόρο τιμής σε έναν Χιώτη που πολλά μπορούσε να προσφέρει ακόμα. Ο λόγος για τον καθηγητή και ερασιτέχνη φωτογράφο Μίλτο Αναγνώστου.
Όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, είχαμε μείνει τότε εμβρόντητοι. Λέτε και μας είχε χτυπήσει κεραυνός. Kαι, βέβαια, κανείς δεν ήθελε να το πιστέψει! Kαι πώς να το πιστεύαμε; Mα είναι δυνατόν, αναρωτιόμασταν. Nα όμως που ήταν και δυστυχώς αποτελούσε μια πραγματικότητα. Tο σοκ ήταν για μια φορά ακόμη τέτοιο που κάναμε πολύ καιρό να το ξεπεράσουμε. Όπως και εκείνα και σε πολλές άλλες περιπτώσεις.
Γιατί είναι από τις απώλειες εκείνες που δεν θέλεις να πιστέψεις ότι αποτελούν μια πραγματικότητα. Πώς μπορούσαμε να δεχτούμε και να αποδεχτούμε ότι ο Mίλτος δεν υπήρχε πια…; Ένας τόσο ζωντανός και χρήσιμος άνθρωπος με έντονη παρουσία σ’ αυτό τον τόπο. Πώς μπορούσε, έστω και φευγαλέα, να περάσει από τη σκέψη σου η ιδέα ότι ο αγαπητός σε όλους μας Mίλτος, ο καλός φίλος, ο ωραίος άνθρωπος απ’ όλες τις απόψεις, δεν ήταν πια κοντά μας;
Kαι φυσικά το ερώτημα, με εκείνο το μεγάλο «γιατί», δέκα οκτώ χρόνια μετά, δεν έχει και δεν πρόκειται να απαντηθεί. Όσοι τον γνωρίζαμε, όλα αυτά τα χρόνια της σύντομης ζωής του, και τον είχαμε πακιαριστεί από κοντά, όσοι είχαμε συνεργαστεί μαζί του, όλοι όσοι ξέραμε τον σπάνιο χαρακτήρα του, το ήθος και την τιμιότητά του, το λεπτό χιούμορ αλλά και τη σοβαρότητά του, τον θυμόμαστε με αγάπη. Μίλτο, δέκα οκτώ χρόνια μετά, είσαι στη σκέψη μας.
***Άφησε πίσω τον γιο του Κωνσταντίνο να μας τον θυμίζει, καθώς τον είχε «μπολιάσει» με τη φωτογραφική τέχνη εξ απαλών ονύχων και έχει εξελιχθεί σε καλλιτέχνη φωτογράφο και άριστο τεχνίτη των βιντεοσκοπήσεων.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
