Ήταν Φλεβάρης του 1880, όταν σε ένα κτήριο της Απλωταριάς, όπου στεγαζόταν τότε το ελληνικό προξενείο, ο Ζωρζής Δρομοκαΐτης συνέταξε τη διαθήκη του, ιδρύοντας έτσι το φρενοκομείο Δρομοκαΐτη…
Πολλά χρόνια πέρασαν από τότε και πρόσφατα, εντελώς τυχαία, που βρέθηκε μπροστά μου ένας συλλεκτικός τόμος που εκδόθηκε από τη διοίκηση, βρήκα πολλά στοιχεία από την 140ετή δραστηριότητα του Ιδρύματος.
Σκηνές φρίκης στα πρώτα χρόνια, βελτίωση στα επόμενα, άλματα μεγάλα τα τελευταία χρόνια. Και ειδικότερα από το ‘60 και εδώ. Και αυτά τα άλματα οφείλονται και στους ανθρώπους που διοικούν το φρενοκομείο αυτό και που είναι πάντα Χιώτες. Και, βέβαια, η σημερινή κατάσταση δεν έχει καμία σχέση με το κολαστήριο άλλων εποχών. Άλλες μέθοδοι ψυχοθεραπείας ακολουθούνται τώρα πια με τη ζωγραφική, τη γυμναστική και τη μουσική να έχουν τον πρώτο λόγο αλλά και τις ανθρώπινες στιγμές μεταξύ των ασθενών. Φιλίες και έρωτες αναπτύσσονται μεταξύ των φιλοξενούμενων εκεί, οι δύσκολες καταστάσεις αντιμετωπίζονται διαφορετικά, παίζει ρόλο και ο ανθρώπινος παράγοντας.
Όμως υπάρχει και το μοναδικό μουσείο ψυχασθενών που έχει δημιουργηθεί. Ένας χώρος μέσα στον οποίο μπορείς να δεις ζουρλομανδύες, συσκευές ηλεκτροσόκ του περασμένου αιώνα, τους περιβόητους λουτήρες όπου γινόταν η ψυχρολουσία των ασθενών, ξύλινους σταυρούς γνωστών ζωγράφων λογοτεχνών και ποιητών (Βιζυηνός, Φιλύρας και άλλοι).
Με λίγα λόγια ένας άλλος αέρας πνέει πια τα τελευταία χρόνια στο Δρομοκαΐτειο. Και αξίζει ένα μπράβο στις τελευταίες διοικήσεις.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
