Την εγχείρισε ο Νευροχειρουργός Δημήτρης Δρόσος, με την βοήθεια της Ορθοπεδικού Ευαγγελίας Μικέδη.
Για την ακρίβεια πήγα την μητέρα μου στο Νοσοκομείο σαν… τελικό σίγμα, που τα τελευταία χρόνια με αφόρητους πόνους στην μέση, μετά δυσκολίας έκανε μερικά βήματα με την βοήθεια μπαστουνιού.
Και την πήγα κυρίως για… παρηγοριά αφού επιπρόσθετα είναι διαβητική και 82 ετών.
Εκεί λοιπόν ο άριστος επιστήμονας και άνθρωπος Δημήτρης Δρόσος, της εξήγησε και μας εξήγησε ότι η πάθηση της θεραπεύεται μόνο με Χειρουργική επέμβαση, δύσκολη μεν αλλά αναγκαία για να αποφύγει την μόνιμη αναπηρία.
Τον εμπιστευτήκαμε. Η μητέρα μου εγχειρίστηκε, την επομένη ημέρα παρακαλώ ο Δημήτρης Δρόσος την σήκωσε και… περπάτησε, αφού δε βγήκαμε από το Νοσοκομείο, στο οποίο οι συνθήκες, γιατροί, προσωπικό κ.λπ. ήταν άριστες, φτάσαμε προχθές για αλλαγή στην εγχείρηση της και μπήκε από την κεντρική είσοδο στο Ιατρείο του, περπατώντας, χωρίς μπαστούνι και κυρίως χωρίς αφόρητους πόνους, πέφτοντας στην… αγκαλιά του.
Τα έγραψα αυτά όχι για να ευχαριστήσω μόνο τους γιατρούς, ούτε για να σας κάνω κοινωνούς σε κάτι προσωπικό, αλλά για να τονίσω το αυτονόητο.
Νοσοκομείο δεν είναι μόνο οι τοίχοι, πρωτίστως Νοσοκομείο είναι οι γιατροί. Και δη οι γιατροί του ΕΣΥ που αμείβονται με μισθούς πείνας.
Συνεπώς, τι νόημα είχε σήμερα ο Αγιασμός της Αίθουσας Χημειοθεραπείας στο Νοσοκομείο μας, χωρίς τους γιατρούς της αντίστοιχης ειδικότητας;
Και πόσο θα αντέξει το σύστημα χωρίς την λειτουργία ενός νευραλγικού τμήματος, όπως αυτό του Ακτινολογικού;
Και πόσο βιολογικά μπορεί να αντέξει ένας Δρόσος, όταν βρίσκεται 24 ώρες το 24ωρο στο Νοσοκομείο και τι θα γίνει το Νοσοκομείο χωρίς Νευροχειρουργό όταν ο άνθρωπος φύγει από τη Δευτέρα για την άδεια του;
Και φυσικά δεν είναι μόνος με μονήρη ειδικότητα. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν συνταξιούχοι γιατροί, που κρατούνται στο Νοσοκομείο με το… ζόρι αφού ουδείς νέος εμφανίζεται.
Και πόσο θα την βγάζει το σύστημα την μια με… πυροσβεστήρα μια Ελένη Βουτιέρου και την άλλη με την Ελένη Κανταράκη, συν την βοήθεια του Μητροπολίτη, που κλείνει τις… τρύπες;
Όμως το πράγμα δεν προχωράει μόνο με γιατρούς αλτρουιστές, καπάτσους Διοικητές και αγαθοεργούς ευεργέτες. Χρειάζεται δαπάνες, χρειάζεται προσωπικό, χρειάζονται υποδομές, χρειάζονται αυτά, που τουλάχιστον τοπικά το ΣΕΣΝΟΧ πρέπει να έχει εκδώσει πάνω από 200 ανακοινώσεις, λέγοντας τα σε κουφούς.
Ούτε η Ν.Δ. θα έχει μόνιμα την τύχη να την αντιπολιτεύεται ένας… Τσίπρας. Ο τομέας της Υγείας πάσχει και πάσχει πολύ.
Και η θεραπεία εδώ δεν είναι λόγια και ευχές, είναι έργα και πράξεις.
Υ.Γ.: Από το μαύρο που έπεσε, ελπίζουμε να κατάλαβαν όποιοι φωστήρες κεντρικά ή τοπικά, είχαν την ιδέα να αποκλείσουν τα τοπικά ΜΜΕ από τον Αγιασμό της Αίθουσας Χημειοθεραπείας, ότι δεν πρέπει να το ξανακάνουν. Διότι μετά τον… χαζό αυτό αποκλεισμό, με πρόσχημα τον… κορωνοϊό, το ερώτημα παραμένει. Με τα… ντουβάρια θα γίνουν καλά οι ασθενείς;
