Αχ αυτές οι αναμνήσεις, όταν ξαναγυρίζουν και σου θυμίζουν τα περασμένα… Περασμένα αλλά όχι ξεχασμένα… Και πώς να τα ξεχάσεις όταν αποτελούν κομμάτια από τη ζωή σου… Και μάλιστα της παιδικής και νεανικής που είχαν άλλη ομορφιά και γοητεία. Τα χρόνια της λεγόμενης αθωότητας, αλλά και της απλότητας…
Και τι να πρωτοθυμηθείς και τι να ξεχάσεις από εκείνα τα πρώτα χρόνια της ζωής, όταν τα πράγματα γενικά και ειδικά ήταν διαφορετικά, όταν οι έγνοιες και τα προβλήματα ήταν λιγότερα, όταν σκεπτόσουν πώς θα περάσεις καλύτερα, χωρίς όμως και να καταλαβαίνεις απόλυτα πως τα νιάτα είναι μια φορά και φεύγουν και πάνε. Και κάποια στιγμή, όταν είσαι τυχερός, φτάνεις σε μια ηλικία και δεν το έχεις καλοκαταλάβει και αρχίζεις να ξετυλίγεις παλιά τεφτέρια. Τα οποία μπορεί να είναι σκονισμένα αλλά με ένα φύσημα φεύγει η σκόνη και αρχίζεις και τα «διαβάζεις» με νοσταλγία…
Τις προάλλες, που ήταν των Θεοφανίων, θυμήθηκα και τηλεφώνησα να χαιρετίσω έναν παλιό καλό αγαπημένο φίλο και συμμαθητή, τον Φάνη Σοφιανίδη… Και πόσα δεν ήρθαν στην επιφάνεια του μυαλού μου… Όλα ευχάριστα, χαρούμενα και όμορφα τότε που σπούδαζα στην Αθήνα. Όταν η οικογένεια του Φάνη με είχε αγκαλιάσει σαν δικό της παιδί και απολάμβανα τη θαλπωρή που έχασα από το σπίτι μου.
Στο Οικοτροφείο της Βουλγαροκτόνου εγώ, λίγο πιο κάτω, στην Ιπποκράτους το διαμέρισμα του Παντελή και της Δώρας Σοφιανίδη. Στην κυριολεξία δεύτερη μάννα η συγχωρεμένη η κυρά Δώρα, να μου κάνει τακτικά το τραπέζι για να μην είμαι μόνος, να με συμβουλεύει, να με νοιάζεται. Και κάτι παραπάνω από αδελφός ο Φάνης με τον οποίο είχε αναπτυχθεί μια μεγάλη λατρευτική φιλία. Μαζί βολτάραμε, μαζί πηγαίναμε σινεμά, μαζί κουβεντιάζαμε, μαζί ακούγαμε μουσική, μαζί τρώγαμε, μαζί πίναμε κανένα κρασάκι, μαζί πηγαίναμε κοντινές εκδρομές και στις μπουάτ της Πλάκας. Μαζί ακούγαμε Πουλόπουλο και τους άλλους του νέου κύματος, Λόρκα και «από έρωτα πεθαίνουν τα κλαριά». Μια φιλία όμορφη και αγνή που μας «γέμιζε» και αισθανόμασταν ευτυχισμένοι.
Αξιωματικός του στρατού ο πατέρας αλλά με δημοκρατικά αισθήματα, παρόλο ότι είχαμε τη Χούντα. Το ίδιο και η κυρά Δώρα που όταν ήρθε τότε ο αμερικανός πρεσβευτής Τάσκα, επαναλάμβανε συνέχεια το Τάσκα που τελικά γινόταν… Σκατά.
Μια παραμονή Τυρινής Κυριακής ήρθαμε στη Χίο με το πλοίο. Έριχνε καρεκλοπόδαρα και φτάσαμε στο σπίτι της Φρόσως τραγουδώντας το «Μ’ έπιασε βροχή στο δρόμο μα εγώ δε στάθηκα». Αξέχαστες όμορφες στιγμές που με συγκινούν και σήμερα.
Μετά εγώ μπαρκάρισα και ο Φάνης τράβηξε το δικό του… αεροπορικό δρόμο στη BRITISH AIRWAYS. Χαθήκαμε μεν, αλλά δεν λησμονηθήκαμε. Και πρόσφατα που του τηλεφώνησα έκανε σαν μικρό παιδί από τη χαρά του. Όπως εκείνα τα χρόνια τα παλιά που έμειναν ανεξίτηλα στη μνήμη μας. Να είμαστε καλά!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Οι φωτό από την εποχή εκείνη.
