Συγκινητική κατάθεση ψυχής και αποχαιρετισμού από τον Γιώργη Κλούβα για τον αγαπημένο Μιχάλη Βούκουνα που «έφυγε» την προπερασμένη εβδομάδα.
«Κατάθεση ψυχής για έναν ΚΑΛΟ ΦΙΛΟ, μικρό μας αδελφό, συλλειτουργό, που αναπαύτηκε εν Κυρίω (σίγουρα), και μέσα στην κλειστή κοινωνία μας, όπου όλοι έχουμε ανάγκη την κουβέντα των άλλων, τότε, ας μας επιτραπούν δυο λόγια, για τον Μιχάλη μας.
Κατά πάντα συμφωνώ με όσα χαρακτηρίζει τον Μιχάλη μας, ο Ηρακλής Μαλανδρίνος, για να μην επαναλαμβάνουμε όλα τα εξαιρετικά προσόντα και αρετές που είχε (συναδελφικότητα, ευθύτητα, χιούμορ, αγάπη...).
Θυμάμαι, όταν ήταν μικρός, πως καθόταν πάντα στα πανηγύρια κοντά στην ορχήστρα κι έβλεπε, έβλεπε, κι όπως φαίνεται, άκουε, άκουε, όπως θα δείξει η μετέπειτα μουσική του λαμπρή πορεία, ως ένας άριστος μουσικός, μουσικοδιδάσκαλος, εκτελεστής άψογος.
Όταν στα πρώτα του βήματα από πολύ μικρός τον "κανοναρχούσαμε" στη μουσική σκηνή, φάνηκε η αντίληψή του, το ταλέντο του, κι εμείς τον επικροτούσαμε "άντε μπράβο τηγανοκεφάλα μου", κι αυτός γελούσε ευχαριστημένος. Αργότερα, εμείς διδασκόμασταν από την κατάρτισή του, παρόλα ταύτα, πάντα δίχως να ξεχνά, τιμής ένεκεν μου φώναζε "γεια σου δάσκαλε, θέλω τη γνώμη σου για…" .
Το έργο της χορωδίας του χωριού μας, έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας, ως μια δύσκολη επίτευξη, στις συνθήκες των χωριών μας, και τόσα άλλα… και άλλα...
Θυμάμαι σε κάποια στιγμή των μουσικών μας κινήσεων (εγγραφή cd, συναυλίες κ.λπ.) τον Νίκο Οικονομίδη να μου λέει: Ρε τον μπαγάσα, είναι πολύ καλός...
Τέλος, πολύ χάρηκα όταν ασχολήθηκε με τη βυζαντινή μουσική, επίσης με πολύ επιτυχία, γιατί πάντα με έτρωγε αυτό που μου 'χε "σφηνωθεί" στο κεφάλι, ότι οι πρόγονοί τους, αρκετοί απ το σόι ήταν ιερωμένοι, ψάλτες (με διδάσκαλο Βινάκη), και σε αυτούς όφειλαν οι Βουκουναίοι (όπως συχνά τόνιζα στους ίδιους) το ταλέντο που κληρονόμησαν... Έτσι τρόπον τινά έπρεπε να τιμήσουν δια της ψαλτικής αυτούς, αλλά και το Θεό, αφού η τέχνη είναι δοσμένη κι αυτή άνωθεν…
Λοιπόν, ο Μιχάλης μας, το ‘κανε κι αυτό, ώστε τώρα είναι προπονημένος για να ψάλλει στα ουράνια σκηνώματα, πρόωρα ναι, αλλά ποιος γνωρίζει την καλύτερη ώρα μας;
Ας είναι ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ του αδελφού μας, όχι σε εμάς μόνο (που ξεχνάμε αλλά και χάνεται όταν εκδημούμε), αλλά στο Θεό πρωτίστως, που δεν "ξεχνάει" αιωνίως...»
Του Δημήτρη Φρεζούλη
