Στο παγκάκι της νησίδας της Νομαρχίας (ήδη Περιφέρειας) βρέθηκα να κάθομαι χτες περιμένοντας τη Φρόσω να τελειώσει τις δουλειές της… Ένα παγκάκι από το οποίο έχεις ορατότητα σε όλη τη γύρω περιοχή που σφύζει από κίνηση. Είναι κάτι σαν παρατηρητήριο όπως κατάλαβα γιατί και άλλες φορές περίμενα το λεωφορείο για τη Φάρκαινα, αλλά δεν το είχα σκεφτεί μέχρι τότε.
Κάθεσαι, που λέτε, σε αυτό το παγκάκι, έχεις ανοικτά, έτσι κι αλλιώς, τα μάτια σου και σεργιανίζεις γύρω - γύρω. Και παρακολουθείς την καθημερινή ζωή στη Χίο. Τους ανθρώπους που πηγαινοέρχονται, τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια που περνούν από το δρόμο, τα περιστέρια της πλατείας που φτερουγίζουν. Έτσι έχεις μια εικόνα πώς κυλάει η ζωή στην πόλη μια μέρα της εβδομάδας, αν και όλες οι μέρες δεν διαφέρουν μεταξύ τους. Άλλωστε το λέει και το φιλοσοφημένο τραγούδι. Ξημερώνει και βραδιάζει πάντα στον ίδιο το σκοπό, με ελάχιστες αλλαγές. Είναι η καθημερινότητά μας με τα καλά και τα κακά της, τα όμορφα και τα άσχημά της…
Κατ΄αρχάς κόσμος πάει κι έρχεται, κυρίως από και προς την κατεύθυνση της εισόδου της Απλωταριάς. Λίγοι είναι εκείνοι που τραβούν προς τους άλλους δρόμους. Δεύτερον δεν περνάει δευτερόλεπτο που να μην κατεβαίνουν αυτοκίνητα από τον περιμετρικό του Κήπου και ευτυχώς ίσως είναι η μοναδική διάβαση πεζών που όλοι τη σέβονται. Παρόλο που η κίνηση των πεζών είναι συνεχής.
Και βέβαια άνθρωποι, πολλοί συμπολίτες που περνούν από μπροστά σου, άλλοι γνωστοί και άλλοι άγνωστοι. Και διαπιστώνεις, τελικά, πόσους δεν ξέρεις. Και πώς να τους ξέρεις εδώ που τα λέμε. Και χαρά μεγάλη όταν σε πλησιάζουν και σε χαιρετούν οι φίλοι και οι γνωστοί, που μπορεί να έχεις να τους δεις και πολύ καιρό…
Στο συνεχόμενο πήγαιν' έλα άνθρωποι σοβαροί, χαμογελαστοί, άλλοι μουτρωμένοι, άλλοι θυμωμένοι, άλλοι νευριασμένοι, άλλοι λυπημένοι. Ανάλογα με τι «κουβαλά» κανείς μέσα του. Και είναι πολλά που κουβαλούμε μέσα μας, άλλοι πιο βαριά, άλλοι πιο ελαφρά, κάποιοι τρίτοι δραματικά, χωρίς να λείπουν και τα τραγικά. Κουμπωμένοι στον εαυτό μας βιώνουμε άλλοι όμορφες και άλλοι δυσάρεστες στιγμές και καταστάσεις. Όμως αυτή είναι η ζωή και πώς να την αλλάξεις, όπως λέει και ένα άλλο τραγουδάκι…
Και σε ποιο σημείο στέκουν όλοι, με εξαίρεση τα παιδιά και τους νέους; Μπροστά στην πινακίδα με τα αγγελτήρια κηδειών και μνημοσύνων. Το μάτι σεργιανίζει από αγγελτήριο σε αγγελτήριο και στέκεται πιο πολύ στα αντίστοιχα των κηδειών. Με άλλους να τα διαβάζουν αδιάφορα, άλλους να εκφράζουν απορία και έκπληξη, άλλοι να αναρωτιούνται πόσο άδικη είναι η ζωή όταν πρόκειται για νέους ανθρώπους.
Πέρασε η ώρα, επέστρεψε η Φρόσω, και έπαψα να παρατηρώ… Το λεωφορείο για το πάρκινγκ της Φάρκαινας πέρασε σε λίγο και έτσι άφησα την πόλη και τους ανθρώπους πίσω μου και κατέληξα στο ησυχαστήριο της Αγίας Ερμιόνης…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
