Μια καλόπιστη κριτική τον Δημήτρη τον Φρεζούλη οι περισσότεροι αναγνώστες τον γνωρίζουν καλύτερα από εμένα. Εγώ που δεν τον γνωρίζω τόσο πολύ, μετά την ανάγνωση του βιβλίου του που γράφει τα περί Κατοχής, έγινα θαυμαστής του[1], διότι γράφει και περιγράφει τα πράγματα (τα γεγονότα, αν προτιμάτε) με το όνομά τους, χωρίς να φοβάται τη… λογοκρισία! Βέβαια κι εκείνος, όπως κι εγώ, αυτά που γράφει τα άκουσε ή τα διάβασε, δεν τα έζησε, κι έτσι έχει αρκετά λαθάκια και παραλήψεις, αυτό όμως δεν αναιρεί αυτά που γράφω πριν!
Εγώ, γεννημένος την 2/11/1941, δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτε. Σαν σε όνειρο θυμάμαι ότι όταν οι Άγγλοι στρατιώτες πάτησαν το πόδι τους στη Χίο, αφού βέβαια είχαν φύγει οι Γερμανοί, ένας από αυτούς τους στρατιώτες με πήρε στην αγκαλιά του σε ένα ανοιχτό στρατιωτικό αυτοκίνητο τζιπ και μου έδωσε μια… σοκολάτα! Εγώ, μη γνωρίζοντας τι είναι σοκολάτα(!) δεν ήξερα τι να κάνω αυτό το… πράγμα που μου έδωσε. Τότε εκείνος την άνοιξε, έφαγε μια μπουκιά και μου την επέστρεψε!...
Εκείνο που μου άρεσε στο βιβλίο του κ. Φρεζούλη είναι ο συγγραφέας του «τολμά» να αναφέρει με τα ονόματα και τους συνεργάτες των Γερμανών!...
Κάπου στο βιβλίο του διάβασα ότι τον Ιούλιο του 1942 πέθαναν από πείνα… 111 άτομα, ενώ τον Ιούλιο του 1943 πέθαναν… μόνο 17 άτομα. Πάνω σε αυτό έχω να προσθέσω ότι με κίνδυνο της ζωής τους κάποιοι (όχι βέβαια οι μαυραγορίτες) προσπαθούσαν να επιβιώσουν αυτοί και οι δικοί τους μεταφέροντας σιτάρι από τη Χαλκιδική που… περίσσευε!
Μεταξύ αυτών ήταν και ο πατέρας μου, ο οποίος με τον Μιχάλη τον Κωστάλα, τον επονομαζόμενο... «Δαίμονα» (λόγω προφανώς του γεγονότος ότι ήταν ριψοκίνδυνος), και με το καΐκι «Άγιος Μάρκος», πηγαινοερχόταν στη Χαλκιδική κάνοντας το εξής… δρομολόγιο: αφού μάζευαν ρούχα από τους Χιώτες που αφθονούσαν, διότι ως γνωστόν οι ναυτικοί κουβαλούν από το εξωτερικό αρκετά, πήγαιναν στη Μυτιλήνη, αντάλλασσαν τα ρούχα με λάδι, πήγαιναν στη Χαλκιδική, έδιναν το λάδι, έπαιρναν σιτάρι και γύριζαν στη Χίο, όπου και το μοίραζαν ανάλογα!...
Σε ένα από αυτά τα ταξίδια, τους συνέλαβε ένα γερμανικό καταδιωκτικό με μεικτό πλήρωμα, και αφού άφησε μερικούς Έλληνες φρουρούς με εντολή να τους οδηγήσουν στο πλησιέστερο λιμάνι, έφυγε συνεχίζοντας την περιπολία του!... Κάπου όμως οι φρουροί, κουρασμένοι όπως ήταν, τους πήρε ο ύπνος, με αποτέλεσμα να τους… αφοπλίσουν οι Χιώτες και να ετοιμάζονται να… τους ρίξουν στη θάλασσα! Εκεί επενέβη ο πατέρας μου λέγοντας: «Ρε παιδιά, κάποιοι τους περιμένουν κι αυτούς, κι αυτοί έχουν γυναίκα και παιδιά!» Έτσι, με την… εισήγηση του πατέρα μου, τους έβγαλαν σε κάποιο ερημονήσι, σε κάποια ερημική ακτή[2] και συνέχισαν το ταξίδι του!
Έκτοτε (την υπόλοιπη Κατοχή) ο πατέρας μου κρυβόταν, διότι οι Γερμανοί τον… επικήρυξαν! Ο τότε Τύπος(;) έγραψε τις επόμενες ημέρες: «Το πειρατικόν δηζελόπλοιον "Άγιος Μάρκος" υπό τον Πλοίαρχον Ιωάννη Τριπολίτη να συλληφθή όπου και όταν εμφανισθή! Ο άνθρωπος που θα το ανακαλύψη θα αμοιφθή!»
Την ίδια εποχή, στο Ηράκλειο Κρήτης, ο πρώτος εξάδελφος του πατέρα μου Σταύρος Μπουρλώτος, όπου υπηρετούσε ως Διευθυντής της Διδασκαλικής Ακαδημίας Ηρακλείου Κρήτης (ο ίδιος την είχε ιδρύσει και οργανώσει), διαβάζοντας την αγγελία στις εφημερίδες, μουρμούριζε: «Όλα τα περίμενα, ότι θα γινόταν όμως ο εξάδελφός μου πειρατής, ε, αυτό δεν το περίμενα!...».
Έκτοτε (το υπόλοιπο διάστημα της Γερμανικής Κατοχής) ο πατέρας μου εκρύβετο με τη… βοήθεια του τοπικού Αστυνομικού Σταθμάρχη, του αείμνηστου Ζορμπά(;), τον οποίο αναφέρει και ο κ. Δ. Φρεζούλης. Όταν επρόκειτο το τοπικό Τμήμα Χωροφυλακής να κάνει έρευνα στο σπίτι μας, ο αείμνηστος Ζορμπάς ειδοποιούσε τον πατέρα μου ο οποίος με τη σειρά του εξαφανιζόταν στα χωράφια, και όταν επέστρεφε έστελνε κάποιο… σιτάρι στον Σταθμάρχη με τις ευχαριστίες του!...
Έτσι, η ζωή συνεχίζετο, ο πόλεμος τελείωσε, εγώ έγινα γιατρός κατά το θέλημα του πατέρα μου (προσωπικά πήγαινα για… ναυτικός), και όταν έγινε πρόταση από τον αείμνηστο Νικόλαο Χρηστέα να γίνω Πανεπιστημιακός (Α΄ Χειρουργική Κλινική, «Λαϊκό» Νοσοκομείο, πρ. «Βασιλεύς Παύλος»), εκλήθην στην οδό Μπουμπουλίνας στον αρ. 17 όπου εστεγάζοντο τα γραφεία της Χούντας, και ο ανακριτής μου αείμνηστος Π.[3] μου απήγγειλε την… κατηγορία για συμμετοχή μου στο… ΕΑΜ! Όταν διεπίστωσε (μεγάλη ιστορία) ότι στην ηλικία των 3-4 ετών που ήμουν τότε ήταν… δύσκολο να συμμετάσχω στο ΕΑΜ, με… αθώωσε, και έκτοτε «καθαρός»(!!!) συνέχισα τη σταδιοδρομία μου!
Αλλά, για να επανέλθω στο βιβλίο του κ. Φρεζούλη, επειδή τύποι σαν τον κ. Φρεζούλη που κρατάνε την ιστορία μας ζωντανή, επομένως και το έθνος μας ζωντανό, δεν υπάρχουν πλέον αρκετοί, του εκφράζω το θαυμασμό μου και του υπόσχομαι, αν με βάση το βιβλίο του εκδώσει και συμπλήρωμα, να τον βοηθήσω όπου και όσο δύναμαι. Κάποιοι λίγοι «Φρεζούληδες» κρατάνε τον τόπο μας, κρατάνε τη Χίο μας ζωντανή!...
Γράφει ο κ. Αναστάσιος Ι. Τριπολίτης, Ιατρός και παρ’ολίγον θύμα.