Αυτό σημαίνει συμμετοχή και με αυτό θέλουμε να ξεκινήσουμε σήμερα. Την παρατηρητικότητα σας, κάτι που έρχεται σε αντιδιαστολή με τις υπηρεσίες μας όπου τα… ζώα μας για κάποιο λόγο πηγαίνουν αργά.
Γράφαμε τις προάλλες για τον στύλο που βρίσκεται έξω από του Χανδρή. Τελικά κατά σειρά οι στύλοι είναι τρείς. Και ρωτούσαμε το Λιμενικό Ταμείο του Δήμου, πόσα κάνει ένα κουτάκι… μίνιο να βάψουμε βρε αδελφέ αυτό το σκούριο μαρκούτσι έξω από το τουριστικότερο σημείο του νησιού, έξω από το κεντρικότερο Ξενοδοχείο. Τελικά τα μαρκούτσια είναι τρία και έχουμε τέτοια οργάνωση στον μικρό μας τόπο, που δεν είναι απίθανο ο ένας στύλος να ανήκει στο Λιμενικό ταμείο, ο άλλος στον Δήμο και ο ο τρίτος στην Περιφέρεια, αλλά εμείς κάπου πρέπει να αποταθούμε. Επισημάναμε λοιπόν το πρόβλημα και έκτοτε περιμένομε.
Ε, μέχρι να λυθεί το… Μεσανατολικό, έρχεται η δική σας παρέμβαση και βοήθεια. Ένας λοιπόν συμπολίτης διαβάζοντας το μας ενημέρωσε ότι ένα κουτάκι μίνιο έχει 3,60 ευρώ, άντε να φτάνει μέχρι 5 γιατί έχομε και διάφορες ποιότητες. Βάλτε τώρα και τα εργατικά, να μην φάει ένας εργάτης για ξύσιμο και μινιάρισμα ένα μεροκάματο και για τους τρείς στύλους; Ποιός θα βρεθεί λοιπόν να καλύψει αυτή την αστρονομική δαπάνη;
Άρα ας βλέπουμε την μπίχλα και ας κάνουμε διαφημίσεις για τα κάλλη του νησιού μας, που είναι υπαρκτά, αλλά αυτό έγινε επειδή είχε κέφια η φύση. Πρέπει όμως να έχουμε και μεράκι και κέφι και εμείς και ειδικά όσοι ασχολούνται με τα κοινά.
Οι οποίοι για παράδειγμα έλαμψαν δια της απουσίας τους από την εκδήλωση τιμής στον Δάσκαλο του Γένους Αδαμάντιο Κοραή, που με χαρά είδαμε να έχει στον άγαλμα του ΟΛΑ τα δάκτυλα του, οπότε έχομε πάλι κάτι για… κόψιμο.
Διότι δεν φτάνει ότι κανείς δεν βοήθησε την Βιβλιοθήκη στην όλη διοργάνωση, τα ηχητικά τους για παράδειγμα ήταν επιεικώς ακατάλληλα και έτσι τσάμπα μίλησε και είπε τόσα χρήσιμα πράγματα ο κεντρικός ομιλητής Διδ. Φιλολογίας Νίκος Χαβιάρας, αφού απλά δεν ακούγονταν ο άνθρωπος, αλλά τόσο ο Δήμος όσο και η Περιφέρεια, δεν βρήκαν να στείλουν ούτε ΕΝΑΝ εκπρόσωπο. Τα θερμά μας συγχαρητήρια!
Αλλά ας μην συγχιστούμε άλλο δίνοντας πάλι τον λόγο σε σας. Από τα πολλά μηνύματα σας, κρατώ τις σκέψεις, που μας έστειλε μια ευαίσθητη ψυχή ο Γιώργης Μαστοράκης, που εργάζεται στον ευαίσθητο τομέα ενός Οίκου Τελετών.
«Ένα πράγμα που με δίδαξε αυτή η δουλειά είναι ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Η δουλειά μας δεν έχει ούτε ωράριο ούτε γιορτές, πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να είσαι παρόν στους ανθρώπους που σε έχουν ανάγκη ανά πάσα στιγμή.
Η δουλειά δεν τελειώνει ποτέ, φροντίστε να είστε δίπλα στην οικογένεια σας ουσιαστικά... Κάνεις δεν τα πήρε μαζί του, τα σάβανα δεν έχουν τσέπες, αντίθετα οι οικογενειακές αναμνήσεις είναι η μεγαλύτερη περιουσία.
Δείξτε αγάπη στους γονείς που μας δίδαξαν την ζωή, το σύντροφο που είναι στο πλευρό μας, τα παιδιά μας που είναι το πολυτιμότερο δώρο από το θεό, τα αδέλφια και τους φίλους, αυτούς τους λίγους αληθινούς, την άτυπη οικογένεια, που στέκεται στα δύσκολα εκεί.
Μια συγνώμη μια αγκαλιά ένα σ’ αγαπώ που έχει καιρό να υποθεί μια γλυκιά κουβέντα και ένα χαμόγελο ας μας κάνει να δούμε πιο ουσιαστικά την ζωή και το θάνατο.»
Υ.Γ.: Mας το μετέφερε ο καλός Προϊστάμενος Καθαριότητας του Δήμου Αλέκος Γαϊτάνος. Μια κυρία τον επισκέφθηκε εκθέτοντας του ένα πρόβλημα και κατέληξε.
«Είσαι καλός, είσαι αγαπητός, σε συμπαθώ, ευχαριστώ που με άκουσες, αλλά εγώ τώρα θα πάω στον… Τζούμα»
Ε, τώρα αυτό το τελευταίο τι το ήθελε.
