Η δολοφονία της 28χρονης κοπέλας μπροστά στο αστυνομικό τμήμα και στα μάτια του φρουρού που φύλαγε -αλήθεια, τι φύλαγε;- μας έχει συγκλονίσει όλους. Και τι δεν έχει γραφτεί και ακουστεί από τη μοιραία ημέρα. Και πόσα κροκοδείλια δάκρυα είχαμε από μικρούς και μεγάλους εξουσιαστές... Και είναι να γελάς με όλους όσοι αυτές τις μέρες εκφράζουν τη δήθεν οδύνη και τη συντριβή τους.
Άλλωστε το ίδιο κάνουν μετά από παρόμοια συμβάντα. Δηλώσεις ανούσιες και ψεύτικες για να μην κατηγορηθούν πως δεν φάνηκαν συντετριμμένοι. Όλοι στο βωμό της τηλεθέασης, νομίζοντας ότι απευθυνόμενοι σε όλους εμάς θα τους συγχωρήσουμε για μια ακόμα φορά.
Μια παρόμοια εικόνα είχαμε και μετά το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη. Και έπρεπε να περάσει ένας χρόνος και να βγει μπροστάρισσα η Καριστιανού και κάτι να αρχίσει να κινείται και από τη συμπολίτευση και από την αντιπολίτευση…
Και τι παρατηρούμε στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας…; Ότι αντί να είμαστε προμηθείς καταφέρνουμε πάντα και είμαστε επιμηθείς… Και πώς το πάθαμε, θα πείτε. Είναι κάτι συνηθισμένο. Όλα τα διορθώνουμε, αν τα διορθώσουμε, εκ των υστέρων και κατόπιν εορτής. Τι να το κάνεις όμως, όταν μάλιστα χάνονται ανθρώπινες ζωές; Για να μη χαθούν κι άλλες, θα αντιτάξετε. Ναι… Φέξε μου και γλίστρησα. Συνηθισμένο το φαινόμενο μετά από κάθε παρόμοια περίπτωση. Μέχρι να ξεχαστεί και να περιμένουμε μιαν άλλη για να αρχίσουμε και πάλι να χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα που τα έχουμε στην άκρη των ματιών μας…
Τώρα, λοιπόν, όπως δήλωσε ο πρωθυπουργός μας, τα περιπολικά θα γίνονται και… ταξί, και ασθενοφόρα, και πυροσβεστικά. Και όπως δήλωσε και ο αρμόδιος Υπουργός όλα θα κυλήσουν ομαλά από 'δώ και μπρος. Να ήταν οι μοναδικές δηλώσεις του; Έχουμε μπαφιάσει σε παρόμοιες δηλώσεις.
Τέλος πάντων. Το συμπέρασμα είναι ότι δολοφονήθηκε μια κοπέλα από εγκληματική αμέλεια για να μη χρησιμοποιήσω άλλη βαρύτερη έκφραση εξ αιτίας εκείνων που όφειλαν να την προστατέψουν. Τι να τις κάνω τις ΕΔΕ και όλα τα συμπαρομαρτούντα κουραφέξαλα; Ξέρουμε την κατάληξη των περισσοτέρων που γίνονται για τα μάτια του κόσμου. Και τι θα βγει αν το μαχαίρι φτάσει στο κόκαλο, όπως συνηθίζουν να λένε; Η Κυριακή δεν γυρίζει πίσω…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
