Το τηλέφωνο χτύπησε πρωί πρωί και από την άλλη άκρη ακούστηκε η αγωνιώδης φωνή του αγαπημένου και παλιού συμμαθητή μου, Νίκου Τσιλίμη… Ζεστή η φωνή του, όπως πάντα, με ρώτησε «Δημητράκι πώς τα πας;». Ξέρετε, ο Νίκος είναι το αποκούμπι μου από τότε που άνοιξε ιατρείο, το 1977 αν δεν με απατά η μνήμη μου. Με λίγα λόγια μια ολόκληρη ζωή, με το ενδιαφέρον του να ξεπερνά τα όποια όρια όχι μόνο για την υγεία μου αλλά και γενικότερα. Και πόσο το χαίρομαι και το ευχαριστιέμαι αυτό το ενδιαφέρον αγάπης και καρδιάς, δεν λέγεται. Ούτε λίγο ούτε πολύ είναι ο «φύλακας άγγελός» μου και μεριμνά για κάθε τι που με απασχολεί. Και απ' ό,τι ακούω όχι μόνο για μένα αλλά και για το σύνολο των αρρώστων του.
Η αλήθεια είναι ότι σε αυτόν καταφεύγω σε οποιοδήποτε πρόβλημα υγείας παρουσιαστεί, ακόμα και για το πιο μικρό, ζητώντας τη συμβουλή του. Και πάντα με συγκινεί με την αγάπη που με αντιμετωπίζει και με καθοδηγεί. Είναι από τους γιατρούς και τους ανθρώπους που είναι το άλφα και το ωμέγα της ζωής, όχι μόνο της δικής μου αλλά και πολλών άλλων. Και μαζί με αυτόν και η Κωνσταντίνα που τον ακολουθεί κατά βήμα. Με καταδεκτικότητα, κατανόηση και υπομονή να μην αφήσει κανένα ερωτηματικό αναπάντητο, να εκτιμήσει, να συμβουλεύσει, να καθοδηγήσει, να θεραπεύσει. Δια «πάσαν νόσον» ακόμα και με μια συμβουλή έστω και αν δεν εμπίπτει στην αρμοδιότητά του. Και βέβαια δεν είναι τυχαίο που εκατοντάδες Χιώτες και Χιώτισσες τον εμπιστεύονται από τότε που ξεκίνησε μέχρι σήμερα.
«Δημητράκι πώς τα πας;» λοιπόν και πώς να τα πήγαινα; Του εξήγησα ότι έχει υποχωρήσει λίγο ο πόνος, προφανώς λόγω της κορτιζόνης (δυστυχώς επανήλθε) μου είπε να τον ξαναπάρω με την ολοκλήρωση του δευτέρου σταδίου της θεραπείας και ακόμα ότι όλα θα πάνε καλά και με παρηγόρησε. Αποβραδίς μου τηλεφώνησε και ο νευροχειρουργός Δημήτρης Δρόσος, εξαιρετικός κι αυτός, για την εξέλιξη, γιατί κι αυτός ενδιαφέρεται πολύ, ως άμεσα αρμόδιος.
Υποθέτω ότι σαν τον Τσιλίμη είναι και οι άλλοι χιώτες γιατροί με το ίδιο ενδιαφέρον και αγάπη για τους ασθενείς τους, αλλά συγχωρείστε με που δεν τους αναφέρω, γιατί δεν τους έχω επισκεφτεί. Για μένα ο ήλιος ανατέλλει και δύει στον Νίκο και τον ευχαριστώ θερμά. Και με την ευκαιρία αναφέρω και κάποιους που ξέρω από το Νοσοκομείο, γιατί δεν έχω επισκεφτεί και δεν ξέρω πολλούς, που τιμούν την αποστολή τους: Καρτάλης με την ομάδα καρδιοχειρουργικού, Βασιλειάδης, Βασιλάκης, Δρόσος, Ζερβούδη, Σταμούλης. Να είναι καλά και να συνεχίζουν στα ίδια.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
