Η γλυκιά, τρυφερή, ευαίσθητη, χαμογελαστή, καλοσυνάτη, πολυγραφότατη Μέλη δεν είναι πια κοντά μας… Τα πολλαπλά προβλήματα που κουβαλούσε τα τελευταία χρόνια ήταν μοιραία για μια κατάληξη που μας βύθισε όλους σε μεγάλο πένθος. Μια ανείπωτη λύπη μας έχει κυριεύσει από χτες το πρωί όταν έγινε γνωστός ο θάνατός της. Στην τελευταία περιπέτεια με την υγεία της δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Η αλήθεια είναι ότι πάλεψε σκληρά αλλά η μάχη ήταν άνιση.
Η Μέλη Τσακού ήταν μια αξιοζήλευτη γυναίκα. Γεμάτη αγάπη και καλοσύνη έγραψε κι αυτή τη δική της ιστορία, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κυριολεκτικά με τα βιβλία της και μεταφορικά με την συμπεριφορά της. Είχε καταφέρει με την όλη βιωτή της να είναι αγαπητή από όλους καθώς και εκείνη αγαπούσε όλο τον κόσμο και το έδειχνε σε κάθε ευκαιρία. Ήταν αξιαγάπητη και όλοι είχαν να πουν έναν καλό λόγο, καθώς ήταν προσιτή σε όλους. Αγωνίστρια της ζωής, θαυμάσια σύζυγος, καλή μάννα, άψογη γιαγιά, εξαιρετική δασκάλα, καταπληκτική συγγραφέας με μια πληθώρα βιβλίων στο ενεργητικό της. Τη θαυμάζαμε γιατί ξεχώριζε. Ήταν από τις γυναίκες που όχι μόνο δεν το έβαζε κάτω αλλά πάλευε με όλες τις δυνάμεις της προκειμένου να βελτιωθούν κάποια πράγματα στο νησί.
Το συγγραφικό έργο της αγαπήθηκε γιατί αφενός ήταν αξιοσημείωτο και αφετέρου ήταν συγκλονιστικό και συναρπαστικό. Ιδιαίτερα τα μυθιστορήματα και διηγήματά της. Όλα με μνήμες και αναμνήσεις από το παρελθόν που συγκινούσαν και κρατούσαν αδιάπτωτο το ενδιαφέρον σου από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα. Μάλιστα είχε την πολύ ωραία ιδέα να επαναφέρει στην επικαιρότητα τα «Λογόθυμα» θυμίζοντάς μας ένα παρελθόν που πέρασε ανεπιστρεπτί. Ετοίμαζε και κάτι ανάλογο αλλά δεν πρόλαβε.
Ιστορία έγραψε και το «Δουλικό» της και μάλιστα με δύο εκδόσεις, το «Τσέρκι στην κατηφόρα» που μας παρέπεμπε στις εποχές της αθωότητας, την μοναδική «Ροζάννα», την υπέροχη «Μπαστάρδα», το «Γάργαρο νεράκι», τις καθημερινές «Γυναίκες». Το «μήνυμα» αφιερωμένο στη μικρασιατική μνήμη, αγγίζοντας ευαίσθητες χορδές της ψυχής μας, όπως συμβαίνει πάντα με ό,τι έχει σχέση με τον ξεριζωμό… Και τόσα άλλα.
Την παρακολουθούσα και στη σελίδα του φέις μπουκ και μου άρεσε η συναισθηματική φόρτισή της που αφορούσε τα τέσσερα παιδιά της και τα εγγόνια της. Ήταν απολαυστικό να διαβάζεις πόσο αγαπημένη οικογένεια ήταν. Μάλιστα κάποιες φορές ζήλευες κιόλας μακαρίζοντας την ίδια και τους πολύ κοντινούς ανθρώπους της.
Η Μέλη Βυζανιάρη - Τσακού ήταν μια υπέροχη και αξιολάτρευτη γυναίκα. Σε κατακτούσε με τον τρόπο της, με το βλέμμα της, το λόγο της, το χαμόγελό της. Η απουσία της δεν θα είναι αισθητή μόνο στους δικούς της ανθρώπους αλλά και σε όλους εμάς που την αγαπήσαμε και μας αγάπησε. Ας αναπαυθεί εν ειρήνη. Συλλυπητήρια στον Λάκη και στα παιδιά τους.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
