Δεν μου αρέσει να κάνω προσωπικές αναφορές, ο καθένας κάνει αυτό που αισθάνεται, δεν μπορώ να γνωρίζω τον ελεύθερο χρόνο του, άλλωστε το σωστό είναι να μην γίνονται πράγματα για το θεαθήναι, όμως εκτός από την ουσία υπάρχει και η… σημειολογία.
Χθες το βράδυ στην υποδοχή του Χριστόφορου Μερούση στο Αεροδρόμιο, βλέποντας τον να πνίγεται στις αγκαλιές της γυναίκας, την μάνας, των φίλων του, κρατώντας στην δική του αγκαλιά τον γιό του, αναρωτιόμουνα. Αραγε κανένας άλλος αιρετός, εκπρόσωπος φορέα κ.λ.π. πλην του Σταμάτη Κάρμαντζη, δεν αισθάνθηκε στην ανάγκη να υποδεχθεί αυτό το παλικάρι, που εκπροσώπησε την Πατρίδα μας αλλά και το νησί μας, όπου ζεί και προπονείται, στους Ολυμπιακούς αγώνες του Ρίο στην Βραζιλία;
Δηλαδή, σκεφτόμουνα ακόμα, αν και ο Αντιπεριφερειάρχης δεν το γνώριζε, ήταν κουρασμένος, είχε μια άλλη δουλειά, πως θα αισθάνονταν ο κορυφαίος Χιώτης Πρωταθλητής από την υποδοχή της επίσημης πατρίδας του;
Εκτός κι’ αν, κάτι που δεν υπολόγισα, δεν έχουμε συνειδητοποιήσει όλοι το μέγεθος της επιτυχίας του Χριστόφορου. Αυτό ίσως θα ήταν μια δικαιολογία, που όμως μάλλον δεν τιμά τους απουσιάζοντες.
Τέλος πάντων ο Χριστόφορος έτσι δεν έγινε «φτωχότερος» απλά η Χίος αποδεικνύεται για άλλη μια φορά μικρή για να σηκώσει το μέγεθος των παιδιών της.
Την ίδια σκέψη είχα κάνει και πριν 20 και πάνω χρόνια για τον Νίκο Γιαλούρη. Διαπιστώνω ότι εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, στην περίπτωση μας ο Στ. Κάρμαντζης, δεν έχει αλλάξει τίποτα.
Και για να μην νομίζουμε ότι αυτά περνούν ως λεπτομέρειες για τους πρωταγωνιστές, διαβάστε στο υστερόγραφο, για το αν χρειάζεται ο καλός λόγος και ο έπαινος και η φυσική παρουσία εκεί που πρέπει.
Υ.Γ Αφού πέσανε οι σχετικές αγκαλιές και τα χειροκροτήματα στο Αεροδρόμιο, με πλησιάζει ο Χριστόφορος και μου λέει με ένα πλατύ χαμόγελο, που έδειχνε πόσο αυτό του έδωσε κουράγιο, αυτό το παραμικρό. «Γιάννη διάβασα το άρθρο σου με το… ταραχτό αυγό στο Σάο Πάολο, τι να σου πω, τα είπες όλα»
