Τα επεισόδια τα έχουμε ζήσει ξανά. Οι διαμένοντες μόνιμοι κάτοικοι της Σούδας τα ζούν καθημερινά στο πετσί τους. Αυτή τη φορά σπάσανε και το Ιατρείο των «γιατρών του κόσμου».
Ο Κώστας Αντύπας, 1,5 και βάλε χρόνο τώρα, έχει προσφέρει χιλιάδες ώρες εθελοντικής δουλειάς στην Επιστήμη του, έτσι του βγαίνει και έτσι κάνει, πάντως πρωτάρης δεν είναι, άρα η μαρτυρία του έχει μια ιδιαίτερη σημασία. Από το σχετικό ρεπορτάζ βγαίνει και η καταγγελία του, ότι επειδή δεν εξέτασε έναν νεαρό πρόσφυγα – μετανάστη, εξηγώντας του ή δείχνοντας του καλύτερα ότι δεν υπήρχε… Ιατρείο, ο… ασθενής βούτηξε έναν πυροσβεστήρα και παρ’ ολίγον να του τον φέρει στο κεφάλι.
Η συνέχεια όμως εκτός κάμερας ίσως έχει περισσότερο ενδιαφέρον.
«Δεν σου είπα το καλύτερο. Το μεσημέρι έρχεται ένας πατέρας με ένα μωρό 3 μηνών περίπου και μου ζητούσε να το εξετάσω. Χωρίς μεταφραστή, του έδειχνα ότι τα πάντα είναι σπασμένα, ότι δεν είχα τίποτα άλλο εκτός από τα χέρια μου, ότι πρέπει να το πάει στο Νοσοκομείο. Κάποια στιγμή λοιπόν αρχίζει τις φωνές και στο τέλος αφήνει το μωρό στην πόρτα του… Ιατρείου και σηκώνεται και φεύγει. Τι να κάνω έμεινα άφωνος, ξαφνικά έμεινα με ένα μωρό στο… χέρι. Να το παρατούσα κι’ εγώ; Τέλος πάντων, ζήτησα βοήθεια από παιδιά των ΜΚΟ και αρχίσαμε να ψάχνουμε τον καταυλισμό τίνος είναι το μωρό. Τελικά τα… καταφέραμε»
Οσο ο Κ. Αντύπας έλεγε την ιστορία του εγώ έβλεπα απέναντι. Το μεσημεριανό φαγητό είχε έρθει. Καμιά σαρανταριά άνδρες σε παράταξη, μπροστά – μπροστά ένας με ένα άσπρο σκουφί στο κεφάλι. Ελεγε εκείνος, επαναλάμβαναν εν χορώ οι πίσω, τοποθετημένοι με σειρά ηλικιών, μπροστά οι ασπρομάλληδες, πίσω οι νεαροί. Κατάλαβα, προσευχή πριν το φαγητό και μετά από 15’ ευχαριστίες στον Αλλάχ, στη γραμμή για το συσσίτιο. Η κουβέντα με το γιατρό τελείωσε, περίμενα τη συνέχεια. Ενας – ένας τώρα, μετά το φαγητό, στο ίδιο σημείο με πρίν, που αποκλείεται να κοίταζε το… Δημαρχείο αλλά μάλλον την Μέκκα, τώρα μετάνοιες και δώστου μετάνοιες άλλο ένα τέταρτο, ξανά ευχαριστίες στον Αλλάχ, προφανώς γιατί τους έχει… πεταμένους εδώ και έξι μήνες μέσα σε ένα λάκκο. Μου θύμισε ένα βλαμμένο «Χριστιανό» που μου έλεγε ότι αν πεθάνει το παιδί του δεν θα λυπηθεί, γιατί ο Θεός το θέλησε, άρα καλώς καμωμένο. Μόνο που ο δικός μας ήταν ένας, εδώ η βλακεία έχει μαζικό χαρακτήρα και δεν είναι θρησκεία αλλά τρόπος ζωής.
Εννοείται ότι όλα αυτά δεν γράφονται για φόβο, περιγράφουν μια πραγματικότητα πολιτιστικής αβύσσου, που οι τοκογλύφοι της Ευρώπης συν την Καμένη Αριστερά αποφάσισαν να την εγκαταστήσου εδώ, αφού οι άνθρωποι αυτοί δεν χρησιμοποιούν τα νησιά ως πέρασμα, αλλά περίπου και προς το παρόν ως μόνιμη κατοικία.
Και τα αισθήματα τους δεν είναι… αγνά. Οι μεν έχουν την ησυχία τους, την οποία πληρώνουν ακριβά, οι δε την κονόμα, εκτός αν δεν καταλαβαίνουμε ότι απ’ όλο αυτό το δράμα κάποιοι, συγκεκριμένοι κονομούν χοντρά και σε χρήμα και πολιτικά. Για το χρήμα αναζητήστε πόσο στοιχίζει μόνο το εισαγόμενο φαϊ με τα… 7 ISO ή πόσο στοίχισε η ΒΙΑΛ ή τα 3,5 εκατ. που έχουν έτοιμα για το νέο hot spot. Για το πολιτικά, αναζητήστε όχι ποιός είναι ο χαμένος, γιατί αυτός είναι η Κυβέρνηση, αλλά ποιός είναι ο… κερδισμένος. Όχι δεν είναι η Ν.Δ. ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε το Ποτάμι, η Χρυσή Αυγή είναι. Αρα τα κέρδη είναι εκτός πολιτικού συστήματος, συνεπώς εδώ έχουμε την τέλεια εφαρμογή της λογικής Καραγκιόζη «τα δικά μου δικά μου, τα δικά σου δικά μου».
Να γιατί δεν θα λύσουν όσο τους παίρνει τον «γόρδιο δεσμό» του μεταναστευτικού – προσφυγικού προβλήματος. Εκτός να τον κόψουμε εμείς αρνούμενοι την δημιουργία 2ου hot spot, με μοναδικό και κύριο αίτημα μας, την απομάκρυνση αυτών των ανθρώπων απ’ τα νησιά Φυλακές, δηλαδή τις ιδιαίτερες νησιωτικές πατρίδες μας.
Υ.Γ. Την Δευτέρα πιστεύουμε οι Δημοτικοί Σύμβουλοι να διατηρήσουν την σοβαρότητα τους. Γιατί το θέμα δεν είναι αν θέλουμε να κλείσει η Σούδα αλλά να φύγουν απ’ το νησί οι υπεράριθμοι. Κι’ αν η Κυβέρνηση θέλει να στήσει και 2η ΒΙΑΛ ας βρεί αυτή τον τόπο κι’ ας έρθει να την στήσει. Το κρίμα στο δικό της λαιμό.
