Λένε πως μπροστά πάει όποιος εκτός απ’ το να εργάζεται σκληρά, μπορεί να δεί και μακριά.
Ενας βέβαια τρόπος να δείς τα μελλούμενα είναι να πας σε… καφετζού ή να ρίξεις τα ζάρια ή… να σκεφτείς.
Επειδή ζάρια δεν ξέρω να παίζω, στις καφετζούδες δεν έχω εμπιστοσύνη, γιατί μικρός ανακάλυψα πως μιας συμπαθέστατη τσιγγάνα, έλεγε τον καφέ στην πρώτη γειτόνισσα και μέσω αυτής μάθαινε τα μυστικά των υπολοίπων, που την κοίταζαν… μέσα στο στόμα (από τότε συνειδητοποίησα ότι οι μεγάλοι δεν είναι και τόσο έξυπνοι) λέω να κάνω το τελευταίο, να ξεδιπλώσω δηλαδή τις σκέψεις μου.
Σε κάθε παρέα σε κάθε γωνιά, ένα είναι το θέμα, το προσφυγικό, ή για να είμαστε ακριβείς το μεταναστευτικό αφού εδώ και πολλούς μήνες οι πρόσφυγες είναι μειοψηφία.
Απολύτως λογικό θα πεί κανείς, αλλά αν το πάμε λίγο παραπέρα θα δούμε ότι το πρόβλημα αυτό έχει ημερομηνία λήξης. Μικρή μακρινή, την έχει.
Το μεταξύ αδέλφια εκτός απ’ το φαγωνόμαστε μεταξύ μας, να βρίζουμε την τύχη μας, τους Βουλευτές, τον Δήμαρχο, κατά ένα περίεργο τρόπο, στη λογική ότι δεν φαίνεται δεν υπάρχει, η Κυβέρνηση είναι στο απυρόβλητο, μήπως πρέπει να δούμε τι γίνεται σήμερα και τι θα γίνει αύριο;
Για παράδειγμα τι θα γίνει με το νερό; Πόσες φορές θα διακοπεί το έργο Κόρης γεφύρι ελλείψει κονδυλίων;
Ένα άλλο παράδειγμα. Ετσι θα περάσει το ένα στα δώδεκα, που πήρε η Χίος; Σε τελική ανάλυση είχαμε συνηθίσει να παίρνουμε το ένα στα τρία, το διακωμωδούσαμε κι’ όλας για τον… συμβολισμό του. Τώρα όμως στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων εντάχθηκαν 30 νέα έργα στην περιφέρεια Βορείου Αιγαίου, συνολικής δημόσιας δαπάνης 12,5 εκατ. ευρώ, με τη Χίο να είναι ο φτωχός συγγενής αφού από το Νομό μας εντάσσονται μόνο 4 έργα, συνολικού προϋπολογισμού 1.585.000 ευρώ.
Απ’ αυτά δε η μερίδα του λέοντος είναι το γεφύρι του ποταμού… Βόλγα στο Παντουκιός, αυτή η πρωτοφανής μπαρούφα, που όμοια της στο πέταμα χρημάτων υπάρχει μόνο στο εργοστάσιο της ΔΕΗ, που φτιάξαμε ανισόπεδο κόμβο να περνάει ειδικά το χειμώνα ένα Ι.Χ. ανά… τέταρτο.
Αλήθεια τουλάχιστον τα ψίχουλα του 1,5 εκατ. δεν μπορούσε να δοθεί για να ολοκληρωθεί η επέκταση του αεροδρομίου;
Πόσοι έχουμε αντιληφθεί ότι γκρεμίσαμε μια συνοικία, με ένα σκασμό λεφτά αποζημιώσεις απαλλοτρίωσης, για να φτιάξομε δίπλα στον Βιολογικό (το μοναδικό αεροδρόμιο παγκοσμίως με την σκατοβαρέλα δίπλα του) και δίπλα στις διαχωριστικές νησίδες του παραλιακού, που παρόμοιες της ίσως βρεί κανείς στην Ακτή του Ελεφαντοστούν, μια περίφραξη τύπου στρατοπέδου Αλκατράζ;
Εντάξει εμείς συνηθίσαμε στη γυφτιά αν όμως πούμε σε μια σοβαρή εταιρεία να μας προωθήσει το τουριστικό προϊόν το πιθανότερο είναι να μας πεί, μοιράστε στους επισκέπτες σας μάσκες και σκούρα γυαλιά, για να μην αντιληφθούν την… είσοδο.
Αυτά όμως που δεν συζητάμε ελέω προσφυγικού αφορούν το σήμερα. Αλήθεια πότε θα δούμε το αύριο; Εκτός του Ν. Μηταράκη, που σχεδίασε και παρουσίασε ένα πλήρη διεκδικητικό χάρτη προς την Κυβέρνηση, που πιθανά όταν ξαναγίνουν κυβέρνηση εκείνοι να τον αφήσει στο συρτάρι να… σιτέψει, εμείς σαν νησί τι στρατηγικό σχεδιασμό έχουμε;
Για παράδειγμα σπρώχνουμε νέους αγρότες στην παραγωγή της μαστίχας; Σπρώχνουμε νέους στη ναυτιλία, που με τις σημερινές ανθρώπινες συνθήκες, να μπορούν να στελεχώσουν πρώτα απ’ όλα τα χιώτικα πλοία; Σπρώχνουμε την κατάσταση με όπλο το Πανεπιστήμιο να βγάλουμε ναυτιλιακά στελέχη στεριάς, με έδρα των εταιρειών τη Χίο;
Ο κατάλογος ευτυχώς είναι μεγάλος, εγώ έβαλα μόνο μερικά ψήγματα, περιμένοντας άλλους καλύτερους μου να πάρουν την σκυτάλη. Επιτέλους ας βλέπουμε το προσφυγικό αλλά ας ξεκολλήσουμε κι’ απ’ αυτό. Τα ένα δεν αναιρεί το άλλο.
