Κατέβαινα «μετά φόβου Θεού» την οδό Σκαραμαγκά, τον γνωστό σε μας τους Φραγκομαχαλούσους «ποταμό» που τον θυμάμαι γεμάτο νερά τον χειμώνα, όταν τσαλαβουτούσαμε με τις γαλότσες να πάμε Σχολείο στο Βουνάκι.
Μετά μεγαλώνοντας ήρθε η… ανάπτυξη και ο εξυπνότερος των ελλήνων ο Χιώτης, έκανε και αυτόν τον χείμαρρο δρόμο αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Τον κατέβαινα οδηγώντας με προσοχή, ξέροντας πως σε περίπτωση υγρασίας ακόμα και με μηδενική ταχύτητα στην συμβολή με την Αρ. Γλύκα ο δρόμος γίνεται τσουλήθρα.
Οι περίοικοι το ξέρουν και έχουν σε πρώτη ζήτηση ένα ποτήρι νερό και ένα πρόχειρο φαρμακείο.
Ο Δήμος πιο… οργανωμένος έβαλε και μια μπάρα στη στροφή ώστε όσοι πατινιάρουν τουλάχιστον να μην πέφτουν στον… γκρεμό.
Σήμερα λοιπόν κατεβαίνοντας είδα στην άκρη του δρόμου την Μίρκα Φιλιππάκη και τον συμμαθητή μου τον Χριστόφορο, να δέχεται τις πρώτες βοήθειες αφού όχι μόνο έπεσε κάτω με το δίκυκλο της αλλά πρέπει να έσπασε και δάκτυλα στο πόδι της αφού πονούσε αφόρητα, περιμένοντας το ασθενοφόρο αλλά πρώτα την Τροχαία, που ειδοποιήθηκε για να υποβάλλει μήνυση κατά του Δήμου.
Μπαίνοντας στα γραφεία μας για να ανεβάσω το θέμα με ειδοποίησαν πως από το αρχείο μας προκύπτει πως παρόμοιο ρεπορτάζ κάναμε τον Νοέμβριο του 2016.
Από τότε λοιπόν μέχρι σήμερα έχουμε δύο δεδομένα. Καταγράψαμε δύο τροχαία ατυχήματα, ενώ έχουν γίνει δεκάδες και δεν σκοτώθηκε κανένας.
Γιατί αν σκοτώνονταν, συμπληρώνουμε, αναγκαστικά ε, τότε κάτι θα γίνονταν.
Δεν αποδίδω σε κανέναν μειωμένη ευαισθησία, επίσης γνωρίζω πως τα οικονομικά και του Δήμου δεν είναι ανθηρά.
Αλλά στο όνομα ενός Δημάρχου που ένα… ελαφρύ τροχαίο του άλλαξε τη ζωή για 6 μήνες, θέλω να μου πεί κάποιος αν και πόσο αποζημιώνονται τα ίσως σπασμένα δάκτυλα των ποδιών της Μίρκας.
Δεν υποστηρίζω πως ο Δήμαρχος πρέπει να ασχολείται με τα πάντα αλλά άξιζε ο Μ. Βουρνούς να ξεκινήσει αύριο τη μέρα του από το επίμαχο σημείο.
Δεν μιλάμε παρά για ξήλωμα της παλιάς ασφάλτου σε μια στροφή λιγότερη από 10 μέτρα και το στρώσιμο τσιμέντου, που να έχει αυλακιές ικανές να συγκρατούν τα ελαστικά των οχημάτων. Τέλος πάντων τεχνικός δεν είμαι, αλλά είναι φώς φανάρι ότι δεν μιλάμε για κανένα τεράστιο έργο, αλλά για μια παγίδα, που τραυματίζει, ταλαιπωρεί και αργά ή γρήγορα κάποιον θα σκοτώσει και που για να αποφύγουμε όλα αυτά δεν έχουμε παρά να εκτελέσουμε ένα μικρό τεχνικό έργο.
Υ.Γ. Εύχομαι αυτά τα μικρά – μικρά άλυτα προβλήματα, από το 2016 γίνονται συνέχεια τραυματισμοί στο σημείο, να μην κρίνουν τα μεγάλα.
