Πάντα υπήρχαν και βέβαια υπάρχουν κάποιοι που θεωρούν τους εαυτούς τους πιο ξύπνιους απ’ όλους τους υπόλοιπους. Το παίζουν δήθεν, έχουν την αίσθηση και την εντύπωση ότι είναι ανώτεροι από τους άλλους, νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν ό,τι τους αρέσει, κάποιες φορές και για εντυπωσιασμό. Αφήστε που μπορεί ενδόμυχα να πιστεύουν ότι εμείς οι υπόλοιποι υπάρχει ένα ενδεχόμενο να τους… θαυμάζουμε κιόλας! Προφανώς επειδή δεν είναι σαν κι εμάς, αλλά διαφέρουν μιας και δεν κάνουν αυτά που κάνουμε εμείς…
Τέτοιους τσαμπουκάδες, λοιπόν, έχουμε πολλούς και εδώ στη Χίο. Και το κακό ξέρετε ποιο είναι; Ότι ανήκουν στη νέα γενιά, γιατί αν ήταν της παλιάς θα λέγαμε ότι συγχωρούνται αφού υποτίθεται ότι μπορεί να μην είχαν και πολύ μυαλό στο κεφάλι τους. Αλλά νέα παιδιά, τα οποία υποτίθεται,και πάλι, ότι έχουν εισπράξει από το σχολείο τους και μια διαφορετική παιδεία;
Τους περισσότερους τσαμπουκάδες, λοιπόν, τους συναντάμε στο δρόμο και είναι καθισμένοι πάνω σε δυο ή τέσσερεις ρόδες. Βγαίνουν με φόρα μπροστά σου προερχόμενοι από υποχρεωτικό ΣΤΟΠ και σε κοψοχολιάζουν, σπινάρουν χωρίς λόγο ενώ περιμένουν σε ουρά και σου σπάνε τα νεύρα, σε προσπερνούν πολλές φορές ακόμα και από τα δεξιά και πάει η καρδιά σου στην κούλουρη.
Kαι αρκετές φορές κάνουν μπροστά σου και επίδειξη των ικανοτήτων τους στις σούζες με αποτέλεσμα να κάνεις το σταυρό σου, όχι για σένα αλλά για τους ίδιους. Και δεν είναι βέβαια μόνο τα παραπάνω, αλλά και πολλά άλλα που δεν με παίρνει και η στήλη να τα παραθέσω.
Kαι αυτοί οι τσαμπουκάδες να αφορούσαν μόνο οδηγικές συμπεριφορές; Απλά αυτές οι τελευταίες, μας αφορούν άμεσα και προκαλούν και επικίνδυνες καταστάσεις. Και πολλά τροχαία ατυχήματα και δυστυχήματα. Πόσα παιδιά έχουμε χάσει στη Χίο τα τελευταία χρόνια…; Μάλλον έχουμε χάσει το λογαριασμό.
Τι να κάνουμε; Μάλλον δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα παρά να προσέχουμε μήπως και βρεθούμε σε μια τέτοια θέση, αλλά και πάλι μπορείς να προσέξεις τις απρόβλεπτες καταστάσεις; Τουλάχιστον να είμαστε τυχεροί, ε;
Του Δημήτρη Φρεζούλη
