Όταν δεν έχεις σταματήσει την καθημερινή σου ασχολία για δύο συνεχόμενα χρόνια, δεν μπορείς παρά να χαίρεσαι όταν σου δίνεται μια ευκαιρία να ξεκουραστείς για λίγες μέρες. Και η αλήθεια είναι ότι τις περιμένεις και πώς και πώς γιατί, άμα περάσουν και τα χρόνια, μπορεί το πνεύμα να είναι πρόθυμο και να συνεχίζει στο ίδιο μήκος κύματος, αλλά η σαρξ γίνεται ασθενής. Αν και έχω την αίσθηση ότι και το πνεύμα, από κάποια στιγμή και μετά, αρχίζει να κουράζεται κι αυτό.
Πώς το έλεγαν πιο παλιά; «Ένα μυαλό χειμώνα, καλοκαίρι, ε, τι να σου κάνει»… Θέλει κι αυτό την ξεκούρασή του. Και ειδικά όταν έχει σχέση με εφημερίδα και ηλεκτρονική σελίδα και το υποχρεώνεις καθημερινά να βρίσκεται συνέχεια στη τσίτα. Δεν προλαβαίνεις να τελειώσεις την ύλη της μίας ημέρας και να πεις «δόξα τω θεώ» και απίκου πρέπει να ετοιμάσεις την ύλη της επόμενης, λέγοντας «βοήθα Παναγία»…
Θα μου πείτε, τι σας νοιάζουν τώρα εσάς όλα τα προηγούμενα; Ε, να, όπως τα λέμε όλα μεταξύ μας, καμιά φορά μου ξεφεύγουν και λίγα δικά μου. Κι εδώ που τα ξαναλέμε, η κάθε δουλειά έχει τα δικά της προβλήματα και τις δυσκολίες. Και, όσα χρόνια κι αν την κάνεις, ποτέ δε λες ότι ηρέμησα και ησύχασα και από τώρα και στο εξής όλα θα κυλούν χωρίς τη δική μου έγνοια και προσπάθεια. Ανεξάρτητα ποιο είναι το αντικείμενό της, αφού καμιά δουλειά δεν μπορείς να τη βάλεις στον «αυτόματο».
Και ναι μεν ο Διλμπόης λέει ότι η «ημέρα της συνταξιοδότησης είναι γενέθλιος ημέρα», αλλά άμα έχεις «μέσα» σου τη δημοσιογραφία και κυλάει στις φλέβες σου, είναι σαν εκείνο που λένε ότι πρώτα φεύγει η ψυχή και μετά το χούι… Χρειάζεσαι, όμως και μια διακοπή. Έτσι, με την ευκαιρία που έρχονται τα παιδιά και ο εγγονός μου από το Ηράκλειο της Κρήτης, αξίζει να τους αφιερώσω όλες τις ώρες χωρίς να έχω την έγνοια τι και πώς θα το γράψω. Με λίγα λόγια ξεκούραση μέχρι και τις 7 Σεπτεμβρίου που θα επιστρέψω. Να περνάτε καλά μέχρι να ξαναβρεθούμε.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
