Τρεις φορές ψέλνουν οι παπάδες και οι ψάλτες το «αιωνία η μνήμη», όξω κι από μακριά, στις κηδείες και στα μνημόσυνα αλλά ένα ερώτημα και ζητούμενο είναι πόσο αιωνία παραμένει αυτή η μνήμη…
Έχουμε τόσες έγνοιες με τους ζωντανούς, πού να θυμόμαστε και τους πεθαμένους… Ελάτε όμως που δεν είναι όλοι στην ίδια μοίρα. Υπάρχουν εκείνοι που πέρασαν από τούτη την επίγεια ζωή, βλέποντας μόνο το τομαράκι τους, και υπάρχουν και εκείνοι που έβαλαν ένα μικρό ή μεγάλο λιθαράκι σ’ αυτόν εδώ τον τόπο… Και πρέπει να τους θυμόμαστε γιατί αποτελούν και παραδείγματα προς μίμηση…
Πρόσφατα θυμήθηκα το φευγιό της αγαπημένης Τίνας Παπαδοπούλου στις 8 Οκτωβρίου 2003… Ένα φευγιό της που το περιμέναμε... Από τότε που από το καροτσάκι της βρέθηκε στο κρεβάτι, να κουνά μόνο το κεφάλι της αλλά με το μυαλό της κοφτερό και αστραφτερό όπως πάντα... Να συνεχίζει να έχει τις ίδιες ανησυχίες και να προετοιμάζει θεατρικές παραστάσεις με τη Θεατρική Ομάδα, όπως έκανε μια ολόκληρη ζωή. Με τον ίδιο έρωτα για ό,τι είχε σχέση με το πνεύμα και τον πολιτισμό. Με μια τιτάνια προσφορά σε όλα όσα αφορούσαν την κουλτούρα της Χίου. Ήταν ένα άστρο φωτεινό μια ζωή και συνέχισε να είναι τέτοιο μέχρι το τέλος. Το σπίτι της είχε μετατραπεί σε πνευματικό και πολιτιστικό στέκι, πάντα ανοικτό, με το κλειδί στην εξώπορτα…
Έτσι, και σε αυτή την τραγική κατάσταση, ήταν η Τίνα που ξέραμε από νεοτάτων χρόνων και παρέμενε μέχρι το τέλος η ίδια. Αποδείξαμε πόσο την αγαπούσαμε στην τιμητική εκδήλωση που διοργανώθηκε. Ευτυχώς πρόλαβα και εξέδωσα ένα μικρό αφιέρωμα στο πρόσωπό της, στη «Χιόνη». Το χάρηκε και η ίδια και ίσως ήταν η τελευταία χαρά που πήρε από την επίγεια ζωή της. Μια άλλη χαρά ήταν ότι μέχρι το τέλος, είχε πολλούς και πιστούς φίλους που την αγαπούσαν. Τίνα σε θυμόμαστε!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
