Όποτε βολτάρω στο φέις μπουκ στέκομαι απαραίτητα σε μια σελίδα που αναφέρεται σε παλιούς, πρωτοκλασάτους ή μη, ηθοποιούς του ελληνικού κινηματογράφου. Και εξυπακούεται ότι έτσι και πέσω σε παλιά ελληνική ταινία δεν τη χάνω με τίποτα. Αν αξίζει βέβαια γιατί υπήρχαν και εκείνες που δεν βλέπονταν. Φεύγουν λοιπόν, ο ένας μετά τον άλλο, οι παλιοί μεγάλοι αγαπημένοι πρωταγωνιστές του Ελληνικού Κινηματογράφου και, μη μου πείτε ότι, δεν αισθάνεστε μια απέραντη θλίψη και ένα μεγάλο κενό…
Και δυστυχώς (πανδαμάτωρ ο χρόνος) έχουν «φύγει» πολλοί που είχαν γράψει τη δική τους ιστορία. Πρωταγωνιστώντας σε ιστορίες που μπορεί να μην ήταν κατάδικές μας, αλλά που μας είχαν αγγίξει κι εμάς σε μεγάλο βαθμό.
Και φυσικά, κάθε φορά που έχουμε μια τέτοια απώλεια, στενοχωριόμαστε, ίσως πολλές φορές, χωρίς να μπορούμε να προσδιορίσουμε και την ακριβή αιτία.
Εντάξει, λυπόμαστε για κάθε άνθρωπο που φεύγει οριστικά και αμετάκλητα, όμως με τους ηθοποιούς, έχω την εντύπωση ότι, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά… Ίσως γιατί αυτοί οι άνθρωποι, σε χρόνια δύσκολα, θέριεψαν τα όνειρά μας, έκανε το χειλάκι μας να γελάσει. Ίσως γιατί ενέπνευσαν τις ανησυχίες και τις αγωνίες μας. Ίσως γιατί μιλούσαν στην καρδιά μας. Τέλος, ίσως, γιατί μαζί με αυτούς, όσοι έχουμε και μια σχετική ηλικία, βλέπουμε ότι αργά ή γρήγορα πλησιάζει και το δικό μας τέλος…
Πάντως, όλα αυτά τα ιερά τέρατα του κινηματογράφου και του θεάτρου που ανδρώθηκαν εκείνα τα χρόνια, δεν έχουν καμία σχέση με τους σημερινούς πρωταγωνιστές. Προσωπικά, αν εξαιρέσω καμιά δεκαριά, έχω μαύρα μεσάνυχτα με όλους αυτούς τους γκλαμουράτους που κυκλοφορούν στα κανάλια και στις σκηνές. Πώς να συγκρίνεις τους πρώτους και τους δεύτερους; Μπορεί να είναι καλοί ηθοποιοί, δε λέω, όμως τι να σας πω, δεν με συγκινούν. Γι' αυτό και ξαναβλέπουμε τις παλιές ελληνικές ταινίες και όλους όσοι πρωταγωνιστούσαν τότε. Ήταν μια φουρνιά που μιλούσε στις καρδιές μας, τους είχαμε στην καρδιά μας και θα τους έχουμε για πάντα.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
