Το Κάστρο είναι από μόνο του μια… ιστορία.
Από τα ελάχιστα ενάλια της Μεσογείου, ήταν πάντα κατοικήσιμο από... γενέσεως του.
Αυτό που δεν ξέρουν οι μη μυημένοι, είναι ότι εκτός από τα εμφανή τείχη δεν διαθέτει μόνο στενά και ταπεινές οικίες, αλλά μικρά περιβολάκια, αυλές και σπίτια στολίδια.
Ένα από τα... στολίδια του ήταν ο προσφυγικός πληθυσμός, που βρήκε καταφύγιο εκεί. Ένα προσφυγάκι ήταν και ο ψαράς Φώτης Αγγουλές, ένας αυτοδίδακτος τυπογράφος, που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία μόλις 53 χρόνων, αφήνοντας όμως ένα ζηλευτό ποιητικό έργο.
Το Αγγουλές, με τουρκική ρίζα, σε παράφραση το «παλληκάρι» ήταν ψευδώνυμο του Φώτη Χονδρουδάκη, που γεννήθηκε το 1911 στον Τσεσμέ και μεγάλωσε στο Κάστρο, σε ένα φτωχό σπιτάκι- παράγκα στην οδό, που σήμερα φέρει το όνομα του.
Εξέδωσε τρεις ποιητικές συλλογές, την προπολεμική περίοδο: Την «Αμαβασιά» (1934), τις «Κραυγές στον ήλιο» (1938) , και τους «Μενεξέδες» (1938), και στη συνέχεια τα ποιητικά έργα «Φωνές» (1943), «Οπτασίες στην έρημο» (1943) «Φλόγες του δάσους» (1946), «Φουτσιγιάμα» (1962), «Εντελβάις» (1946), «Πορεία μέσα στη νύχτα» (1958). Παράλληλα επιμελήθηκε τη λαογραφική συλλογή «Ο λαός της πατρίδας μου», που την αποτελούσαν λαϊκά δίστιχα και τραγούδια από τον Τσεσμέ. Λίγο καιρό αργότερα, με μια ομάδα συνεργατών και έπειτα μόνος, κυκλοφόρησε το λογοτεχνικό περιοδικό «Το νησί».
Με πλούσια ποιητική παρουσία και αντιστασιακή δράση, κυνηγήθηκε για τις ιδέες του και έφυγε από τη ζωή το 1964. Τάφηκε δημοσία δαπάνη στο Νεκροταφείο της Λέτσαινας, που διατηρείται μέχρι σήμερα ο τάφος του, σε κατάσταση που δεν μας τιμά.
Η οδός που φέρει το όνομα του ξεκινάει από την Μητροπολίτου Αρσενίου, που είναι στην ουσία ο πρώτος δρόμος κάτω από τον Νότιο περίδρομο του Κάστρου και στην ουσία διανύει όλη την απόσταση του Φρουρίου έως το Ανατολικό τμήμα του.
Ξεκινάει απλά και λιτά όπως και η πρώτη πινακίδα, που φέρει μόνο το επώνυμο του, χωρίς το… οδός και είναι στενή, τόσο που τα αυτοκίνητα σταματούν λίγο πριν την είσοδο της.
Το στενό με παρόμοιες μικρότερες διόδους μας βγάζει σε μια μεγάλη οικία με ζωγραφιστό γείσο και μια παλιά Κρήνη, που οι κάτοικοι την λένε του Φουντούλη, αφού εκεί βρίσκονταν το ομώνυμο παντοπωλείο της εποχής, ενώ απέναντι ακριβώς βρίσκονταν η Ποτοποιΐα του Τσαμπαρλή, όπως θυμάται και ο γείτονας της Βασίλης Φοράκης.
Σπίτια από την μια με μικρά περιβολάκια, ένας ανοικτός χώρος απέναντι, ευκαιρία για ανάσα στάθμευσης σε μερικά ΙΧ, ένας υπερμεγέθης φύκος και η οδός ανταμώνει με την έξοδο του Φρουρίου στην Γένοβας, για να συνεχίσει Βόρεια, ενώ μια πινακίδα ήδη μας ειδοποιεί ότι θα οδηγηθούμε σε… αδιέξοδο.
Σπίτια με αυλές κλεισμένες από γιασεμιά, εσπεριδοειδή κατάφορτα, ένα «δίδυμο» πέτρινο σπίτι με έναν κισσό στην είσοδο, σπίτια «κουκλίστικα» με αυλές και κήπους, μια εικόνα που δεν παραπέμπει στο… στριμωξίδι, που ίσως έχουμε συνδέσει με το Κάστρο.
Προχωρώντας στην δεύτερη Κρήνη του «παπά Μαδωνή» αφού έτσι την ξέρει ο κόσμος, μας ανθυποβάλλει μια Αροκάρια με το ύψος της και ένα σπίτι με πλούσια ύψος και κήπο, δίπλα στο οποίο η Τούλα Βογιατζή θυμάται το φτωχικό του Φώτη Αγγουλέ.
Προχωρώντας αντικρύζουμε από την μια πλευρά μια παιδική χαρά και το πίσω μέρος του Οθωμανικού διδασκαλείου, σήμερα γραφεία της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, ένα πραγματικό στολίδι και χώρους που ανασαίνουν ΙΧ, που καταφέρνουν και συμβιώνουν με τους ανθρώπους, μέχρι το τέλος της Φώτη Αγγουλέ, που εν μέσω οικιών ολοκληρώνεται ή μάλλον… κουτουλάει ευχάριστα σε ένα τοίχο από γλάστρες και λουλούδια, που λιάζονται μαζί με συμπαθή γατούλες, που είναι από τις μασκότ της περιοχής.
Ρεπορτάζ: Γιάννης Τζούμας
Κάμερα - Φωτογραφίες: Κώστας Μιλτ. Αναγνώστου
Επεξεργασία Εικόνας: Νέλο Μέσι
