Σαν σήμερα πριν από είκοσι δύο ακριβώς χρόνια άφηνε την τελευταία πνοή του ο Μαθιός Μουντές αφήνοντάς μας άναυδους. Κανείς δεν ήθελε και δεν μπορούσε να το πιστέψει. Ήταν από τα μαντάτα που ποτέ δεν θα θέλαμε να ακούσουμε και να παραδεχτούμε. Ίσως, γιατί αγαπούσαμε υπερβολικά τον Μαθιό. Έναν Μαθιό που μας αγαπούσε πολύ κι εκείνος, έναν - έναν ξεχωριστά και όλους μαζί…
Πέρασαν βέβαια από εκείνο το μουντό πρωινό του Φλεβάρη πολλά χρόνια, αλλά η πίκρα για το φευγιό του δεν έχει απαλυνθεί. Άσχετα ότι, όπως λένε, ο χρόνος γιατρεύει τέτοιου είδους «πληγές». Ήταν όμως μεγάλη η «πληγή» που μας άφησε ο Μαθιός Μουντές και εξακολουθεί να είναι αγιάτρευτη. Τα πελώρια «γιατί» να φύγει τόσο νωρίς, εξακολουθούν να μας ταλαιπωρούν. Η μορφή του εξακολουθεί να είναι μέσα στα μάτια μας και η υπέροχη αισθαντική βρονταδούσικη φωνή του μέσα στα αφτιά μας.
Θα ήταν περιττό να γράψω κάτι επαινετικό για τον Μαθιό Μουντέ. Έτσι κι αλλιώς ούτε ο ίδιος θα το ήθελε. Εκείνο που θέλω να σημειώσω είναι ότι, παρά το ότι πέρασαν αρκετά χρόνια, μας λείπει. Μας λείπει η πληθωρική και ευγενική παρουσία του. Μας λείπει η αγάπη του. Μας λείπουν όλα όσα έκανε για τη Χίο και ήταν πάρα πολλά. Μας λείπει η σοφία και η σωστή συμβουλή του. Μας λείπει ο καπνός από το πούρο που άναβε μετά από κάθε επιτυχημένη εκδήλωση. Μας λείπει η αγωνία του για τα τεκταινόμενα σ’ αυτόν τον τόπο. Μας λείπει η καθαρή ματιά και ο ευγενικός και ειλικρινής λόγος του.
