Eίναι «χωμένα» κάπου στις βιβλιοθήκες μου, «χαμένα» μέσα σε άλλα βιβλία, ξεχασμένα εδώ και πάρα πολλά χρόνια αφού πέρασαν 35-40 χρόνια από την πρώτη ανάγνωση. Τα ξαναθυμήθηκα τις προάλλες, καθώς αναζήτησα ένα από εκείνα τα παλιά μνημειώδη έργα των συγγραφέων μιας άλλης, κλασικής εποχής. Τα λεγόμενα κλασικά, δηλαδή, επειδή ακριβώς έχουν αντέξει στο χρόνο και πάντα θα είναι επίκαιρα τόσο για τη γραφή όσο και για το περιεχόμενό τους.
Και αφού βρήκα αυτό που έψαχνα τι άλλο παρουσιάστηκε φάντης μπαστούνι μπροστά μου; Το «Έγκλημα και Τιμωρία» του Ντοστογιέφκσι που είχα διαβάσει πολύ νέος και σκέφτηκα να το ξαναδιαβάσω και μάλιστα με την ωριμότητα αυτής της ηλικίας, που δεν έχει καμία σχέση με τα νεανικά χρόνια μας. Και, βέβαια, μπροστά μου παρουσιάστηκαν και άλλα κλασικά που έγραψαν ιστορία…
Δεν άντεξα λοιπόν στον πειρασμό και άρχισα το διάβασμα. Θυμόμουν βέβαια μέσες - άκρες την υπόθεσή του, αλλά τι ήθελα να το αρχίσω; Έγινα «σκλάβος» του! Με έπιασε μια φοβερή μανία. Δεν άφησα ούτε ένα δευτερόλεπτο από τον ελάχιστο, δυστυχώς, ελεύθερο χρόνο μου που να μην το ανοίξω και να προχωρήσω λίγο παρακάτω. Έτρωγα και διάβαζα, έκανα διάλειμμα να ξεπιαστώ και διάβαζα όρθιος, ξενυχτούσα όσο μπορούσα και στην κυριολεξία το «ρουφούσα». Μέσα σε 5-6 μέρες τελείωσα και τους δύο πυκνογραμμένους τόμους και στο τέλος ένιωσα μια λύτρωση.
Γιατί τα έγραψα όλα τα παραπάνω; Γιατί διαπίστωσα, για μια ακόμη φορά, πόσο αξεπέραστα από το χρόνο είναι τα έργα των μεγάλων κλασικών, τους οποίους μπορεί να διαβάσαμε στα νιάτα μας, αλλά έχουν άλλη αξία τώρα που μεγαλώσαμε. Και θα έλεγα να δοκιμάσετε κι εσείς αυτό το «πείραμα» και θα δείτε πόσο θα ενθουσιαστείτε. Αξίζει τον κόπο να τους ξαναθυμηθούμε και πάλι. Είναι ανεπανάληπτοι!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
