Ήταν ένα γλυκό απόγευμα του Σεπτέμβρη. Παρασκευή .Στο Κοντάρι. Με θέα την θάλασσα...
Ήταν μια ημέρα Ιστορίας...
Η σημαία των διοργανωτών στα αλμυρίκια.
" Πανελλήνια Ένωση Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης και Δ.Σ.Ε. 41 -49" Ανάμεσα τους και οι συγγενείς του 60χρονου τότε Δημήτρη Στάμπα από την Μέσα Δίδυμα.
Ο Γιάννης Αμπαζης, ανέτρεξε στα ιστορικά γεγονότα...
Την δραματική αύξηση των θανάτων από τότε που ήλθαν οι Γερμανοί, πείνα, μαυραγορίτες, δοσίλογοι...
Αλλά και παλληκάρια!!!
Παλληκάρια που αψήφησαν τον ασφυκτικό κλοιό την Γερμανών κατακτητών και των εδώ συνεργατών τους και... Καταδικάστηκαν σε θάνατο! Εκεί... Με θέα την θάλασσα και τα μικρασιατικά παράλια από όπου είχαν έρθει πρόσφυγες οι γονείς τους!
Τα πτώματα τους ρίχτηκαν στα νερά της θάλασσας στο Κοντάρι... Εικόνες φρίκης που μοιάζουν... Ταυτόχρονα με εικόνες ηρωισμού.
Ο παράλληλισμος των θυμάτων του ναζισμού στην Χίο τα χρόνια της Κατοχής, με την Γενοκτονία στην Γάζα, ήταν ανάμεσα στα νηματα που ενώνουν τις δύο εποχές.
Η αντίσταση που γίνεται θυσία!
Ανάγνωση του τηλεγραφήματος που εστάλη για την απελευθέρωση της Χίου!
Προσκλητήριο νεκρών!
Ανατριχιλα!
"ΠΑΡΏΝ" έλεγαν οι λιγοστοί παριστάμενοι μετά από το κάθε όνομα εκτελεσθεντος...
Κάθε εκπρόσωπος συλλόγου ή φορέα κατέθεσε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο πάνω στην σημαία... Όπως οι σταγόνες από το αίμα τους που πότισε τη Γη της Χίου... Μετά ενός λεπτού σιγή. Ύστερα όλοι μαζί οι παριστάμενοι τραγούδησαν το " Επεσατε θύματα αδέλφια εσείς σε άνιση μάχη κατά αγώνα"
Ύστερα πήρε ο καθένας το δρόμο του.
Έμεινε το μνημείο με τα κόκκινα τριαντάφυλλα και η φθαρμένη μαρμάρινη πλάκα που κανένας δεν μπορεί πια να διαβάσει τα ονόματα των εκτελεσθέντων. Για να σκύψει το κεφάλι μπροστά τους. Να πει μόνο μια λέξη:
ΑΘΑΝΑΤΟΙ!
Ευγενία Κωττη
