
Δεν το συνηθίζω να γράφω καλές κουβέντες και μάλιστα «εκ των υστέρων» για κάποιους που υπηρέτησαν τους ανθρώπους αυτού του τόπου. Διακατέχομαι από τα χρόνια της νιότης, από την αφέλεια της μακαρίτισσας χήρας του Μάο που έλεγε πως «δεν χειροκροτάς κανέναν επειδή απλά κάνει καλά τη δουλειά του».
Τούτο ομολογώ πως μου στοίχισε μερικές φορές , αν όχι πάρα πολλές, αφού το να λες καλές κουβέντες που κάποιοι έχουν αναγάγει σε επάγγελμα, σου δίνει συγκριτικό πλεονέκτημα και ιδιαίτερα στη ρημάδα τη δουλειά του δημοσιογράφου.
Καλές κουβέντες δε γράφω προπάντων για απερχόμενους αξιωματικούς και ιδιαίτερα για αξιωματικούς σε βαθμό Υποστρατήγου – Αντιστρατήγου που αποχωρούν από τον τοπικό στρατιωτικό σχηματισμό, την 98 ΑΔΤΕ, ή τη Μεραρχία Αρχιπελάγους όπως αποκαλείται τιμής ένεκεν στα νιάτα των νησιών που σκοτώθηκαν κάτω από τις σημαίες της. Τα βιβλία του Στρατή Μυριβήλη «Το κόκκινο βιβλίο», «Η ζωή εν τάφω» και «Η Δασκάλα με τα χρυσά μάτια» είναι γραμμένα θαρρείς με το αίμα των Μυτιληνιών και των άλλων νησιωτών στρατιωτών και αξιωματικών που έπεσαν στα πεδία των μαχών των Βαλκανικών πολέμων και της Μικρασιατικής Εκστρατείας.
Και λέω πως θα έπρεπε να είναι προαπαιτούμενο να τα έχουν διαβάσει όλοι οι ανώτεροι αξιωματικοί που καλούνται να σχεδιάσουν και να υπηρετήσουν την άμυνα των νησιών. Τούτο μπορεί κανείς να το κάνει καλύτερα σε συνθήκες ειρήνης, αν ξέρει το κόστος που καταβλήθηκε ώστε αυτή να επιτευχθεί.
Καλές κουβέντες όμως δε γράφω και για απερχόμενους αξιωματικούς και γιατί συμπαθάτε με, για κάποιους δεν έχω και λόγο να γράψω. Το αντίθετο μάλιστα. Κάποιοι από εκεί που είναι, ή όπου είναι, να ανάβουν και κανένα κερί στο όνομα μου που είπα «δε βαριέσαι». Θυμάμαι τον προ 30ετίας Στρατηγό που είχε αναγάγει σε εθνικό θέμα το θρησκευτικό, εκκλησιαστικό και προπάντων οικονομικό σκάνδαλο της ανέγερσης του ναού του Αγίου Θεοδώρου στην αυλή της Μεραρχίας. Ε τι να γράψεις για δαύτον που βάφτιζε «πράκτορες των Τούρκων» όποιον αρνιόταν να βάλει «το δάχτυλο στο μέλι». Ο τότε Υπουργός Αντώνης Κοτσακάς είναι εν ζωή και μπορεί να μας πει για τις διαμεσολαβήσεις του «να μην εξευτελίζεται άλλο ο Στρατός» με τα αποκαλυπτικά μου ρεπορτάζ στην «Ελευθεροτυπία». Όσον αφορά τον ιστορικό του μέλλοντος (ή του παρόντος) στη διάθεση του είναι η απόφαση του «Συνηγόρου του Πολίτη» για τα καμώματα του εν λόγω.
Είπα λοιπόν σήμερα, και στο όνομα των πολύ λίγων εκείνων που δεν έγραψα καλές κουβέντες επί τη αποχωρήσει τους, να πω δημόσια μερικά πράγματα για τον Κώστα Κολοκοτρώνη.
Τον αξιωματικό που σε αντίθεση με ΟΛΟΥΣ τους άλλους προκατόχους του δεν δέχθηκα για αυτόν ούτε ένα παράπονο τηλεφωνικό ή δια ζώσης από υφιστάμενο του όλων των βαθμών.
Τον Κώστα Κολοκοτρώνη τον γνώρισα λίγες μέρες μετά τν ανάληψη των καθηκόντων του την περσινή Άνοιξη. Είχε προηγηθεί βέβαια της άφιξης του η φήμη του, από τον φίλο και κουμπάρο και συνάδελφο Γιάννη Τζούμα από τη Χίο. «Ρε κουμπάρε, μου είχε πει ο Γιάννης, έρχεται ένας Κολοκοτρώνης από την Κρήτη Στρατηγός στο νησί. Άξιος άνθρωπος, Πρόσεξε τον».
Και τον πρόσεξα. Στην πρώτη μας συνάντηση στο γραφείο του στην Μεραρχία κατάλαβα πως είχα μπροστά μου έναν αξιωματικό από το Στρατό της Ελλάδας του μέλλοντος. Βαθύτατα μορφωμένος και όχι μόνο επί του αντικειμένου του. Του είχα πάει δώρο – κάτι σα δόλωμα για να ανιχνεύσω αυτό το «άξιος» που μου είχε πει ο Γιάννης – ένα βιβλίο για την Τουρκία του Κεμάλ Αττατούρκ. «Τον αντίπαλο για να μπορείς να τον κερδίσεις πρέπει και να τον ξέρεις» είχα γράψει στην αφιέρωση. Αυτό ήταν. Μπροστά μου ξεκλειδώθηκε ένας αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού που ήξερε την Τουρκία του παρελθόντος αλλά και του παρόντος. Τους ανθρώπους της, το πολιτικό της σύστημα, το Στρατό της και το ρόλο του όσο λίγοι Έλληνες σήμερα. Χωρίς παρωπίδες, με επιστημονική γνώση της γείτονος χώρας τόσο επιστημονικά όσο και στο πεδίο.
Ελάχιστοι ξέρουν ότι ο Κώστας Κολοκοτρώνης επί χρόνια υπηρέτησε σε καίριες θέσεις στη Σμύρνη και στην Άγκυρα. Ταξίδεψε παντού, γνώρισε το γείτονα λαό και τον τρόπου που σκέπτεται, μιλώντας τόσο καλά όσο λίγοι Έλληνες αξιωματικοί τη τουρκική γλώσσα, ακούμπησε τα απομεινάρια του παλίμψηστου Ρωμαίικου αλλά.... Αλλά φαίνεται πώς όλα αυτά δεν είναι αρκετά.
‘Έρχεται μια μέρα μια απόφαση που εστιάζεται σε ένα πράγμα που λέγεται ανασχεδιασμός των Ενόπλων Δυνάμεων ή και γω δεν ξέρω τι και στέλνει έναν επιστήμονα, έναν καλό αξιωματικό, έναν καλό άνθρωπο στο σπίτι του.
Τώρα θα μου πείτε «εσύ δε θα θελες να έχεις πάρει σύνταξη εδώ και πέντε χρόνια;» δε λέω. Σωστά και έτσι είναι. Με μια διαφορά όμως. Εγώ ότι έκανα και ότι κάνω δεν έχει επιπτώσεις. Γιατί το πεδίο της ενασχόλησης μου είναι «του κουτρούλη το κεφάλι». Ένας Στρατηγός όμως δεν επιχειρεί «στου κουτρούλη του κεφάλι».
Ας είναι... Θα λείψει από την παρέα ο Κώστας. Και κάθε φορά που θα βάζουμε στη μέση μια παστουρμαδόπιττα ή θα μαζευόμαστε κάτω από τις λεμονιές στου Χρύσανθου θα υψώνουμε ένα ποτήρι τσίπουρο στην υγειά σου. Θα μας λείψει ο Κώστας και οι κουβέντες μας μαζί του.
«Στην υγειά σου» Στρατηγέ μας.
Την υγειά σου να ‘χεις.
Και χαιρετισμούς στη Γλυκερία. Πες της να σου μάθει κι άλλους στίχους του Ελύτη. Έχει και καλύτερους...