Αγαπητέ εν θαλάσση αδελφέ, Θαυμάζω την υπομονή σου με τις ζωγραφιές σου στο fb, όπως το τελευταίο με την πεταλούδα που τώρα την άνοιξη εμφανίζεται στα μέρη μας. Φαντάσου όμως να ήταν οι ακρίδες που συνάντησα ταξιδεύοντας κοντά στη Νότιο Αμερική, σύμφωνα με το συνημμένο
Ο χωρίς της άνοιξης χυμούς
Δημ. Μελαχροινούδης
Ο Αξιωματικός βάρδιας στη γέφυρα, όταν οι συνθήκες του ταξιδιού του επιτρέπουν να ελαττώσει την επαγρύπνησή του, πολλές φορές έχει να αντιμετωπίσει την ανία, όταν ακουμπισμένος στην κουπαστή της βαρδιόλας κοιτά και ξανακοιτά το ρολόι του μέχρι την σκάντζα βάρδια. Σύντροφός του, ο ρυθμικός θόρυβος της μηχανής και η απεραντωσιά του ορίζοντα. Τότε είναι που η σκέψη αφηνιάζει για να τρέξει χωρίς έλεγχο σε τόπους που τα πρόσωπα μπερδεύονται ανάμεσα στην Πηνελόπη και τις Σειρήνες. Πρόσκαιρα ξαναγυρίζει στην πραγματικότητα, αν κάποιο φως προβάλει στον ορίζοντα ἠ κάποιο κοπάδι δελφινιών παιχνιδίζει με την πλώρη, πηδώντας έξω από το νερό και για να ξαναπέσει πάλι με χαρακτηριστικό παφλασμό. Όταν η θάλασσα φωσφορίζει ανατριχιάζοντας στην επαφή της με το καράβι, δημιουργεί ένα πρόσθετο παράγοντα για παρατιμονιές του νου.
Από τα πιο απίθανα πράγματα που μπορούν να συμβούν και να κλειδώσουν μάλιστα τον αξιωματικό στην τιμονιέρα, είναι η επιδρομή ακρίδων, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τη στεριά, αναστατώνοντας το ρυθμό της ζωής μέσα στο καράβι και προκαλώντας αρκετή αλληλογραφία για αποζημιώσεις εξ αιτίας καθυστερήσεων στην παράδοση του φορτίου, με εμπλοκή και νομικών του ναυτικού δικαίου για συμβάν ανωτέρας βίας (Act of God).
Πραγματικά μετροφυλλώντας το ημερολόγιό μου πάνω στο υπερδεξαμενόπλοιο ‘’ΠΡΟΣΠΕΡΙΤΥ’’, διαβάζω:
4/11/88 Σμήνη ακρίδων σε στίγμα 4 μοίρες νότιο πλάτος και 46 μοίρες δυτικό μήκος, σε απόσταση 310 μίλια ή 573 χιλιόμετρα από τις εκβολές του Αμαζόνιου. Οι ακρίδες έχουν μήκος σώματος 55 χιλιοστά ή από το κεφάλι μέχρι το τέλος των πτερών 75 χιλ. Το χρώμα τους ροζ και σε ελάχιστες καναρί. Τα πτερά με πολλές μαύρες βούλες. Κατατρώγουν ό, τι φαγώσιμο: ψίχουλα ψωμί στην πρύμη ή ξερές φλούδες από μπανάνες.
5/11/88 Παρατηρούνται συμπτώματα κανιβαλισμού. Τρώνε τις ψόφιες ακρίδες. Όταν βρέχει μαζεύονται στα υπήνεμα μέρη. Δεν τις ενοχλεί η βροχή. Ένα μήλο με αμυχή ενός εκατοστού (για να μπορεί να φαγωθεί) εξαφανίστηκε μέσα σε 6 ώρες. Την νύχτα τρώνε ακατάπαυστα, όπως και την ημέρα.
6/11/88 Από το πρωί φεύγουν (άραγε με ποιο ένστικτο ;) με κατεύθυνση τις εκβολές του ποταμού Ορινόκο, όταν το καράβι βρισκόταν μακριά 230 ν.μ. ή 420 χλμ από στίγμα 11 μοίρες βόρειο πλάτος και 57 μοίρες δυτικό μήκος. Έμειναν πάνω στο καράβι δυο μέρες, καλύπτοντας απόσταση 630 ν.μ. ή 1160 χλμ. Ο άνεμος που επικρατεί είναι ο ίδιος με αυτόν των προηγούμενων ημερών ( ΝΑ 4 μποφόρ). Οι ακρίδες έχουν τον αέρα πίσω αριστερά. Παρατηρήθηκαν πολλές με φαγωμένα πτερά και στα σημεία που ήταν μαζεμένες τη νύχτα, υπήρχαν στη λαμαρίνα πολλά υπολείμματα άκρων. Υπολογίζοντας από τα υπολείμματα φαγώθηκε τουλάχιστο το 30 %.
7/11/88 Άφιξη στο νησί ST. LUCIA. υποχρεωθήκαμε από τις Αρχές να παραμείνουμε 3 μίλια ανοιχτά, για να μην εγκατασταθούν ακρίδες στο νησί (sic), μέχρι να έλθει συνεργείο για εξόντωσή τους, πράγμα που έγινε με 5ωρη καθυστέρηση εκφόρτωσης του καραβιού, που μεταφράζεται σε πολλές χιλιάδες δολάρια ζημιά. Το συνεργείο μαζί με τις ακρίδες ξαλάφρωσε αρκετά και την αποθήκη τροφίμων.
